του Γιώργου Κουβαρά
Βουτώντας την μπουκιά του στο λάδι μας και συνομιλώντας με ένα νεαρό ζευγάρι που καθόταν στο cafe του Μουσείου της Ακρόπολης, ο Γουέν Ζιαμπάο έφυγε από την Αθήνα αφήνοντας πίσω του μια θετική αύρα που σπάνια μένει στο πέρασμα ξένων ηγετών. Η εικόνα των Ελλήνων συνομιλητών του να χαμογελούν αμήχανα ακούγοντας κινεζικά, πριν τους τα μεταφράσει ο διερμηνέας, απεικονίζει σε ένα βαθμό την αμηχανία με την οποία δεχτήκαμε την επέλαση του κινεζικού καπιταλισμού, που πέρασε για να… ρίξει μια ματιά στην Ελλάδα πριν πάει να κατακτήσει την Ευρώπη στη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ – Ασίας.Η αμηχανία μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις είναι ούτως ή άλλως εθνικό μας σπορ. Οι Κινέζοι ήρθαν για μπίζνες, εμείς τους δεχτήκαμε για δημόσιες σχέσεις, πιστοί στην αντίληψη ότι οι επισκέψεις ξένων ηγετών στη χώρα είναι ενταγμένες στο πλαίσιο μιας διπλωματικής ρουτίνας που δεν μπορεί να επηρεάσει ιδιαίτερα το μέλλον μας. Η κυβέρνηση, που ως αντιπολίτευση είχε καταγγείλει τις κινεζικές επενδύσεις στο λιμάνι του Πειραιά, εμφανίστηκε τώρα να πανηγυρίζει για τα αποτελέσματα της επίσκεψης Ζιαμπάο, περιοριζόμενη όμως σε μια συμβατική αντίληψη της κινεζικής επέλασης, δίχως να μπορεί να αξιοποιήσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τη συνεργασία με το νέο οικονομικό γίγαντα.
Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο πρωθυπουργός τον Απρίλιο του 2008, αναφερόμενος στην επένδυση της Cosco στο λιμάνι: «Σε καμία περίπτωση δεν συμφωνούμε ότι η ανάπτυξη εξυπηρετείται με το να πουληθεί ή να δοθεί σε κάποια τρίτη χώρα το λιμάνι του Πειραιά. Θεωρούμε, αντιθέτως, ότι αυτή η εξέλιξη θα έχει αρνητικές επιπτώσεις για τον Πειραιά, για την ανάπτυξη ενός κρίσιμου κλάδου, για το εξαγωγικό και εισαγωγικό εμπόριο στη χώρα μας, δίνοντας το λιμάνι σε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο».
Επρόκειτο για κάποια πλάνη της στιγμής, που αποκαταστάθηκε γρήγορα; Όχι βέβαια… Γιατί, περίπου ένα χρόνο αργότερα, στις 3 Μαρτίου του 2009, ο Χρήστος Παπουτσής, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, αναφερόμενος στην ίδια επένδυση έλεγε: «Καταγγέλλουμε την κυβέρνηση για ένα μεγάλο πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο!».
Τι έκανε ο πρωθυπουργός το περασμένο Σαββατοκύριακο συζητώντας με τον Κινέζο ομόλογό του; Ανακάλυψε τη σημασία του ελαιολάδου για τις ελληνικές εξαγωγές και της ανερχόμενης μεσαίας τάξης των Κινέζων για τον τουρισμό μας. Φτάνουν αυτά για να μας… σώσουν οι Κινέζοι; Ασφαλώς όχι! Πέρα από τα καλά λόγια του Γουέν Ζιαμπάο για το λάδι μας, είναι γνωστό ότι οι ελληνικές εξαγωγές παραμένουν στάσιμες – άλλωστε για την εξαγωγή ελαιολάδου μιλάμε με το Πεκίνο από τη δεκαετία του ’70! Όσο για τους Κινέζους τουρίστες που περιμένουμε, δεν πρόκειται να τους δούμε, αν δεν υιοθετήσουμε ένα νέο μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης που θα μας κάνει ανταγωνιστικούς στη νέα εποχή.
Η Κίνα είναι σήμερα η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, μετά τις ΗΠΑ, που τρέχει με ρυθμό ανάπτυξης που αγγίζει το 12%. Η δημιουργία του ταμείου των 5 δις ευρώ που δίνει ο Ζιαμπάο για να διευκολύνει τη ναυπήγηση ελληνικών συμφερόντων πλοίων στα ναυπηγεία της χώρας του είναι σημαντική βοήθεια για τους Έλληνες εφοπλιστές που δεν χρηματοδοτούνται πια με την ίδια ευκολία όσο παλαιότερα από τις ελληνικές τράπεζες. Κανείς όμως δεν μπορεί να εγγυηθεί για τη δέσμευση των εφοπλιστικών κεφαλαίων στην Ελλάδα. Ακόμη λοιπόν και γι’ αυτή τη θετική συμφωνία, είναι πρόωροι οι πανηγυρισμοί.
Ακόμη πιο πρόωρος και υπερβολικός είναι ο ενθουσιασμός για τη δέσμευση των Κινέζων ότι θα αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, όταν ξαναβγούμε να δανειστούμε χρήματα στις αγορές. Ναι μεν η δήλωση της καλής τους θέλησης ρίχνει λίγο το spread του δεκαετούς ομολόγου, κάθε σοβαρός αναλυτής όμως αντιλαμβάνεται πως απέχουμε πολύ ακόμη από τη δυνατότητα επιστροφής στις αγορές. Ο Κινέζος μπορεί να περιμένει, εμείς για πόσο ακόμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου