Δευτέρα, Οκτωβρίου 25, 2010

Ο Μίκης για τα πετρέλαιο του Αιγαίου: ΝΑ ΣΤΥΨΟΥΜΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

elzoni.gr25/10/2010
Επιστολή προς τον Τούρκο συνθέτη Ζουλφού Λιβανελί και τον Κούρδο συγγραφέα Γιασάρ Κεμάλ έστειλε χθες ο Μίκης Θεοδωράκης, με αιχμές για την σημερινή τουρκική ηγεσία και τις βλέψεις της περί του τουρκικού στρατηγικού βάθους, που γεννούν ένα νέο κεφάλαιο καχυποψίας. Και με επαναφορά της παλιάς πρότασης για συνεκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου χωρίς «προστάτες» 

Το 1987, ο Θεοδωράκης, ο Στέφανος Ληναίος, ο Λιβανελί, ο Γιασάρ Κεμάλ και το μεγάλος συγγραφέας Αζίζ Νεσίν, παρών στους διωγμούς των Ελλήνων του 1955, στην Κωνσταντινούπολη – με αφορμή εκείνα τα γεγονότα είχε γράψει το βιβλίο του «Κρεμάστε τους σαν τα τσαμπιά» - είχαν ιδρύσει την Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας. 



Ολόκληρη η επιστολή Θεοδωράκη έχει ως εξής:
  


Αγαπητοί μου Yassar και Zülfü,
  


Από χθες βρίσκεται και πάλι στην Αθήνα, για δεύτερη φορά μέσα σε έξι μήνες, το πρωθυπουργικό ζεύγος της Τουρκίας, ο Υπουργός Εξωτερικών και πλήθος άλλα διοικητικά στελέχη, για να συζητήσουν με τους Έλληνες ομολόγους τους μέσα στα πλαίσια του «Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας». 


Εάν μεταφερθούμε στα 1986, τότε που δημιουργούσαμε στην Πόλη την πρώτη επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, θα δούμε ότι στο μεταξύ έχει γίνει ένα τεράστιο βήμα ανάμεσα στις σχέσεις των δύο λαών μας, γεγονός που για μας μπορούσε να θεωρηθεί τότε σαν ένα αληθινό θαύμα. 


Κι όμως, παρά τις συνεχείς επαφές, τα ζεϊμπέκικα των υπουργών και τις κουμπαριές των πρωθυπουργών, στην ουσία δεν έχει επιτευχθεί έως τώρα η παραμικρή πρόοδος, τουλάχιστον ως προς τα μεγάλα θέματα που εξακολουθούν να χωρίζουν τις δυο χώρες, όπως το Αιγαίο, η Κύπρος και τόσα άλλα. 


Διαβάζω τον ελληνικό τύπο σήμερα, μετά την πρώτη συνάντηση των δύο πρωθυπουργών και βλέπω ότι εκείνο που κυριαρχεί είναι η επιφύλαξη ή καχυποψία και η έλλειψη εμπιστοσύνης ως προς τις κρυφές βλέψεις και τα σχέδια της Τουρκίας. Μπροστά στις κάμερες όλοι χαμογελούν, όμως αμέσως μετά είναι σκεπτικοί και συνοφρυωμένοι, λες και οι συνομιλίες γίνονται για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, δηλαδή κουβέντες του αέρα, προκειμένου ο ένας να κερδίσει χρόνο εναντίον του άλλου. 


Όσο για την ελληνική κοινή γνώμη, ιδιαίτερα μετά το βιβλίο του Νταβούτογλου και την γενική άνοδο της Τουρκίας, γίνεται κάθε μέρα και πιο φοβισμένη και τα σενάρια για τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας σε βάρος μας γίνονται όλο και πιο πιστευτά. Ο παλιός μύθος για τον κίνδυνο εξ Ανατολών ξαναφουντώνει, έτσι που στην ουσία ξαναβρισκόμαστε στην εποχή της δεκαετίας του ΄80, τότε που όταν γύρισα στην Αθήνα μετά την ίδρυση της Επιτροπής μας, η Κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ) και η Αριστερά με χαρακτήρισαν με μια λέξη «προδότη», ενώ επί μήνες τα δημοσιογραφικά όργανά τους εξαπέλυαν καθημερινά εναντίον μου δηλητήριο και λάσπη… 


Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: αφού στο βάθος δεν υπάρχει θέληση για να βρεθεί μια οριστική λύση στις διαφορές μας, γιατί οι ηγεσίες έχουν αλλάξει τη στάση τους με συνεχείς συναντήσεις, φιλοφρονήσεις, κουμπαριές και Ανώτατα Συμβούλια; Κι όλα αυτά στην επιφάνεια, ενώ στο βάθος ο καθένας παραμένει αμετάθετος στην θέση του; Τι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε εκτός από το ότι επάνω και από τις δύο κυβερνήσεις υπάρχει μια υπέρτατη δύναμη, που κινεί τα νήματα και μια μέρα επιδιώκει να μας φέρει κοντά και την άλλη να μας κάνει εχθρούς; Και ποια άλλη μπορεί να είναι η δύναμη αυτή εκτός από τις Η.Π.Α. ;  Που δυστυχώς μπορούν και παίζουν μαζί μας όπως η γάτα με τα ποντίκια; Δεν είναι μόνο κρίμα αλλά και ντροπή για δυο λαούς με τόσο μεγάλη ιστορία και τόσο βαθιές παραδόσεις να μην μπορούν να αντιτάξουν τη δική τους θέληση και τα δικά τους συμφέροντα σε κείνα της υπερδύναμης, που διανύει σήμερα μια περίοδο επικίνδυνης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας σε όλα τα μέτωπα; Στην Μέση Ανατολή στέλνουν βόμβες και θάνατο. Στην Ευρώπη επιβάλλουν οικονομική κρίση και εξαθλίωση. 


Τώρα σε σχέση με μας, ποιος ξέρει ποια σχέδια έχουν για το Αιγαίο, για την Κύπρο, για την Θράκη, για την Μεγάλη Αλβανία και τη Μεγάλη Μακεδονία (Σκόπια) και κυρίως για τα πετρέλαια. Θυμάσαι ότι το 1975 είχα προτείνει να γίνει μια ελληνοτουρκική εταιρία για την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Είχα μάθει τότε από υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ότι κάτω από το Αιγαίο υπάρχει μια θάλασσα πετρελαίου πολύ μεγάλη,, την οποία οι Αμερικανοί έσπευσαν να την χαρακτηρίσουν ως στρατηγικό τους απόθεμα, που θα έπρεπε να παραμείνει μυστικό, έως ότου φτάσει η ώρα που θα το αξιοποιήσουν για τις δικές τους ανάγκες. Γι’ αυτό ήταν απαγορευμένο στην Ελλάδα και στην Τουρκία να προχωρήσουν σε κοινές έρευνες, δεδομένου ότι η διαμόρφωση στο Αιγαίο με τις δύο ηπείρους και τα νησιά ανάμεσά τους, θέτει πολύπλοκα προβλήματα για τη διευθέτηση των αμοιβαίων δικαιωμάτων στο χώρο της υφαλοκρηπίδας. 


Όμως η κοινή λογική μας λέει, ότι αν υποθέσουμε ότι κάτω από το Αιγαίο και από τα τουρκικά παράλια έως τις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή, τότε εάν γίνει μια τρύπα έξω από την Σμύρνη είτε έξω από τον Πειραιά, θα καταλήξουν και οι δυο στην ίδια δεξαμενή! Επομένως αν υπάρχει πράγματι ατό το κοίτασμα, τότε αυτό και μόνο το γεγονός, θα έπρεπε να μας ενώνει, ώστε το όφελος να πάει (σε ποσοστά που θα καθοριστούν από κοινού) στους δυο λαούς και όχι σε ξένους. Στο μεταξύ η φιλία θα μας απαλλάξει από τις μεγάλες πολεμικές δαπάνες που μας γονατίζουν και θα μας βοηθήσουν να βρούμε τις δίκαιες λύσεις στα προβλήματα  που εκκρεμούν, έτσι που η καχυποψία να αποκατασταθεί με την εμπιστοσύνη, γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια για έναν λαό από εκείνη του φόβου και του μίσους. Και μόνο αν σκεφτούμε ότι θέλουμε-δεν θέλουμε είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε πλάι-πλάι χιλιάδες χρόνια και είναι όχι μόνο βλαβερό αλλά θα έλεγα ηλίθιο και κατώτερο για δυο λαούς να επιλέγουν να ζούνε με καυγάδες που τους εμποδίζουν να ζουν ήρεμα, πολιτισμένα, ειρηνικά τόσο για την ψυχική τους γαλήνη όσο και για τα δικά τους συμφέροντα. 


Δεν είναι αλήθεια, ντροπή να μας βάζουν οι ξένοι να μαλώνουμε σαν κοκόρια για να τρίβουν τα χέρια τους και να λένε μεταξύ τους: «Αυτοί οι δυο είναι καθυστερημένοι, φοβισμένοι και υπανάπτυκτοι λαοί, που όσο τους εκμεταλλευόμαστε για τα συμφέροντά μας, τόσο τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα έχει περισσότερο την εύνοιά μας. Ποιος θα είναι το πιο καλό παιδί μαζί μας.». Και πράγματι έως τώρα οι τιμημένοι μας πασάδες, πότε ο Έλληνας και πότε ο Τούρκος τρέχουν στον Μεγάλο Σουλτάνο, στον Λευκό Οίκο, την Υψηλή Πύλη, για να υποβάλουν τα σέβη τους, να φιλήσουν τα χρυσά του υποδήματα και να βεβαιώσουν πόσο καλοί και υπάκουοι είναι και πόσο πρόθυμοι να πραγματοποιήσουν τις εντολές του. 


Να γιατί, αγαπητοί μου αδελφοί, ο δρόμος της ουσιαστικής προσέγγισης περνά μόνο μέσα από τη θέληση των λαών. Όπως τότε, πριν 24 χρόνια, που αποφασίσαμε Έλληνες και Τούρκοι να δώσουμε τα χέρια καλώντας τους λαούς μας να κάνουν το ίδιο. Έτσι και τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, θα πρέπει να βρεθούν νέοι άνθρωποι, για να συνεχίσουν το έργο μας. Πράγμα που είναι πιο εύκολο, αφού οι κυβερνήσεις -έστω και τυπικά- δηλώνουν πρόθυμες να συνεργαστούν. Επιστήμονες, πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, εργαζόμενοι, δήμαρχοι, δημοσιογράφοι, απλοί πολίτες από τις δύο πλευρές, πρέπει να επιδιώξουν να βρεθούν μαζί, για να συζητήσουν πολιτισμένα, υπεύθυνα και ειλικρινά, να βρουν τις πραγματικές αιτίες του Κακού, να στύψουν τα μυαλά τους και να προτείνουν δίκαιες λύσεις. 


Σήμερα οι δυνάμεις του Χάους αλωνίζουν χωρίς εμπόδια σπέρνοντας το φόβο, τη δυστυχία, το μίσος και τον θάνατο παντού. Κι εμείς βρισκόμαστε στο μάτι του Κυκλώνα. Για να μπορέσουμε να επιζήσουμε ως άτομα, ως λαοί και ως χώρες, πρέπει κατ’ αρχήν ο κάθε λαός να αναπτύξει τη μέγιστη εσωτερική συνοχή επιλέγοντας τις καλλίτερες πολιτικές και τους πιο άξιους πολιτικούς που θα τον οδηγήσουν προς την πρόοδο και την ευημερία. Όμως δεν φτάνει αυτό. Γιατί καμία χώρα δεν είναι τόσο δυνατή, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει το τέρας του Χάους, όσες δυνάμεις κι αν έχει. Πρέπει τουλάχιστον αυτοί που είναι γείτονες, να σταματήσουν τις διαφορές τους, για να σχηματίσουν όλοι μαζί σύνολα κρατών, που πιστεύουν στην Ειρήνη, στο Διεθνές Δίκαιο και στην Ανεξαρτησία των Λαών. Το ίδιο ισχύει και για τα Βαλκάνια, εκεί όπου οι Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, αφού διέλυσαν και βύθισαν στη φτώχεια μια τόσο δυνατή, περήφανη και ευημερούσα χώρα όπως η Γιουγκοσλαβία, μηχανορραφούν σπέρνοντας τη διαίρεση και το φόβο, με στόχο να μας μεταβάλουν σε μια περιοχή κομματισμένη σε μικρά κρατίδια όπως έκαναν με το Κόσσοβο. Τελικός τους στόχος να γίνουμε υποχείρια στη θέληση αυτού του Διεθνούς Διευθυντηρίου, που με το στρατό και το χρήμα, τον πόλεμο και την εξαθλίωση μας έχει ρίξει στο στόμα του Χάους. Όποια χώρα, όποιος λαός πιστεύει ότι θα γλιτώσει από την λαίλαπα πειθαρχώντας και κολακεύοντας τον Μέγα Σουλτάνο, κάνει φριχτό λάθος. 


Εμείς αγαπητοί μου Yassar και Zülfü, είχαμε το προνόμιο να υπηρετούμε τη θεία Αρμονία όχι μόνο με τον Λόγο και τη Μουσική αλλά και με τις ιδέες μας, που έχουν μία και μόνο ευχή και ένα στόχο: την κυριαρχία της Αρμονίας μέσα σε κάθε άνθρωπο, ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα σε κάθε λαό και ανάμεσα σε όλους τους λαούς. Οφείλουμε για άλλη μια φορά να υψώσουμε τη φωνή μας τώρα, γιατί αύριο ίσως να είναι αργά. 


Σας χαιρετώ με αγάπη,
Δικός σας,
Μίκης Θεοδωράκης  -  24.10.10
 
 
ΥΓ. Θα χαρώ αν καταφέρετε, αυτή η δραματική μου έκκληση να γίνει γνωστή στον φίλο Τουρκικό λαό. Εάν συμφωνείτε, θα κάνω κι εγώ το ίδιο, δημοσιοποιώντας την επιστολή μου στο διαδίκτυο.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 22, 2010

Τίτλοι Τέλους … με Μουσείο



Κάποτε η Νάουσα ήταν βιομηχανικό κέντρο της Β. Ελλάδας. Οι κλωστοϋφαντουργικές της μονάδες έδιναν δουλειά σε μεγάλο αριθμό κατοίκων της πόλης και της ευρύτερης περιοχής.

Μέσα σ’ ένα ευλογημένο για τον γεωργικό τομέα τόπο, η βιομηχανία, 1 αιώνα πριν, έφερε την πρόοδο, την εργασία και την γενικότερη ανάπτυξη.
Στις αρχές της 10ετίας του ΄80, έφτασε δυστυχώς η «κακιά στιγμή» για τον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας στην Ελλάδα.

Με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας και με κραυγές για την ανάπτυξη της «Βιοτεχνολογίας!», ο κραταιός βιομηχανία της κλωστοϋφαντουργίας άρχισε να «ξηλώνεται».

Αρχικά ήταν η «προβληματικοποίηση» των μονάδων. Μεγάλο εφεύρημα για την ληστεία που ακολούθησε. Ο τομέας που κάλυπτε το 35% της συνολικής Βιομηχανικής παραγωγής της χώρας, με 100δες χιλιάδες εργαζόμενους, έπεσε θύμα σχεδιασμένων ενεργειών.

Σε δεύτερη φάση, πολιτικοί και κατ’ όνομα επιχειρηματίες, έβαλαν την ταφόπετρα με τζογαδόρικα χρηματιστηριακά παιχνίδια.

Τώρα, με χρήματα από το ΕΣΠΑ, θα αποκτήσει η Νάουσα, το μουσείο της, Κέντρο Τεκμηρίωσης Βιομηχανικής Κληρονομιάς ονομάστηκε, που θα στεγάσει ό,τι την συνδέει με το βιομηχανικό παρελθόν της, κυρίως κλωστοϋφαντουργικό.

Ο δήμαρχος, κ. Καραμπατζός, λέει ότι το μουσείο θα γίνει ευκαιρία για ανάδειξη και δημιουργία άλλων εναλλακτικών τρόπων ανάπτυξης. Είθε!

ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΟύγκο κερνά Μαχμούντ πίνει!

ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ. Ούγκο κερνά - Μαχμούντ πίνει!

 
Με την δέσμευση ότι θα σταθεί μαζί με το Ιράν εναντίον των κοινών εχθρών, τερματίσθηκε χθες η επίσκεψη του προέδρου Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες στην Τεχεράνη.

«Αδελφέ, που αντιστέκεσαι σαν το βουνό στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία», ήταν ο αποχαιρετισμός του Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ εκτός από τις στρατιωτικές τιμές που του αποδόθηκαν.

Πέρα από τις φιλοφρονήσεις, η πρακτική πτυχή της επίσκεψης Τσάβες περιελάμβανε συμφωνίες για συνεργασία στον τομέα της ενέργειας, της βιομηχανίας και του εμπορίου.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το Ιράν επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον του για την εξόρυξη των αποθεμάτων Ουρανίου που έχουν εντοπιστεί στο έδαφος της Βενεζουέλας και θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την Παρασκευή πυρηνικών καυσίμων για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.

Σε διπλωματικό επίπεδο επαναβεβαίωσαν τη βούλησή τους να σταθούν αλληλέγγυοι μεταξύ τους στην προσπάθειά τους να ακυρώσουν τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στον Περσικό Κόλπο και στη Λατινική Αμερική.

Πριν από την Τεχεράνη, ο Ούγκο Τσάβες είχε επισκεφθεί τη Λευκορωσία και τη Ρωσία όπου συμφώνησε με τη ρωσική ηγεσία, να αναλάβουν ρωσικές εταιρείες την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού εργοστασίου της Βενεζουέλας.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 20, 2010

Θα συνεχίσουμε να είμαστε Έθνος ανάδελφον; Πότε θα πάψουμε να εθελοτυφλούμε;


Όταν ξέσπασε ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος, η τότε Σοβιετική Ένωση είχε αρχίσει και ενοχλούσε τα "ρουθουνάκια" της Τάξης Πραγμάτων που εκείνη την εποχή κρατούσε τα ηνία του κόσμου. 

Και τότε υπήρχαν οικονομικά παγκόσμια προβλήματα.

Ξέσπασμα του κραχ του 1929 και της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930 έως και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανθρωπότητα γνώρισε μία περίοδο πολύ μεγάλης νομισματικής αστάθειας με ανταγωνιστικές υποτιμήσεις νομισμάτων που οδηγούσε σε υπέρ-πληθωριστικές τάσεις με φυσικό επακόλουθο τη διαταραχή της νομισματικής σταθερότητας και των εμπορικών συναλλαγών.

Τότε, ως εκ θαύματος, βρέθηκε ο Χίτλερ ο οποίος έκανε τα όσα έκανε, για τα οποία όμως ακόμα δεν υπάρχει μία σαφής απάντηση. Γιατί έκανε τα όσα μύρια του καταλογίζουν, ποιος τον χρηματοδότησε, πως μπόρεσε οικονομικά να εκτελέσει το μεγαλεπήβολο και εγκληματικό σχέδιό του αφού η τότε Γερμανία οικονομικά ήταν προβληματικό κράτος; Γιατί εγκλημάτησε εναντίον απλών ανθρώπων απλά επειδή ήταν Εβραίοι; μήπως έπρεπε να ανακαλυφθεί η σπίθα, ο λόγος που θα επέτρεπε να εμπλακεί στον πόλεμο ολόκληρος ο πλανήτης;

Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε και να θυμηθούμε γιατί και πως η Αμερική εισήλθε στον πόλεμο με τον Χίτλερ και με τους Ιάπωνες. Πλήρης συσκότιση και σύγχυση για τους πραγματικούς λόγους. Βέβαια το μέγιστο όπλο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, το Χόλιγουντ, προσπάθησε διακαώς και το πέτυχε, αφού γαλούχησε ολόκληρες γενεές ανά την υδρόγειο, ότι η Αμερική θυσίασε χιλιάδες εκατομμυρίων νεκρούς απλά γιατί ήθελε να τιμωρήσει έναν τρελό δικτάτορα και να σώσει την Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Απορίας άξιον είναι πως ένας λαός, ο Αμερικάνικος, αποφάσισε να εμπλακεί σε έναν πόλεμο που ούτε τον καπνό του καν δεν μπορούσε να δει.

Ίσως κατηγορηθώ ότι δεν πιστεύω στις αγνές ηρωικές πράξεις. Αυτές όμως οι πράξεις είναι πιστευτές όταν είναι μεμονωμένες. Δεν μπορώ να πιστέψω όμως σε μία γενική παράκρουση ηρωισμού. Μην ξεχνάμε ότι μόνο 300οι ακολούθησαν των Λεωνίδα στις Θερμοπύλες και κανείς άλλος. Ήξερε ή δεν ήξερε λοιπόν η τότε Αμερικάνικη ηγεσία ότι το Περλ Χάρμπορ θα χτυπηθεί; Αν το ήξερε, γιατί δεν ειδοποίησε η τότε κεντρική εξουσία τον ναύσταθμο της; Ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος που ενέπλεξε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στον Πόλεμο της Ευρώπης;
Ας μην γελιόμαστε λοιπόν, πάλι συμβαίνουν τα ίδια. Αφού εμείς, οι απλοί άνθρωποι είμαστε ανήμποροι να εξηγήσουμε και να αποκωδικοποιήσουμε των αντικατασκοπιών τα τότε σχέδια, και για να μην μπλέξουμε την σκέψη μας με συνωμοσιολογίες που θα περιπλέξουν περισσότερο την σκέψη μας (σίγουρα θα μας πουν τρελούς και θα μας περιθωριοποιήσουν), ας προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε σε μία καθαρά οικονομική και ιστορική αναδρόμιση η οποία θα μας βοηθήσει να συναρμολογήσουμε το ιστορικό παζλ και το οποίο ίσως φωτίσει το εγγύς μέλλον.

Τις τελευταίες ημέρες σε πολλούς διεθνείς ενημερωτικούς σταθμούς ακούμε ότι ένας στους δέκα Γερμανούς αναπολούν τον Χίτλερ (πολυήμερες αναφορές στο Russian Today-RT channel). Η Μέρκελ σε δηλώσεις της, ξεκαθαρίζει ότι θέλει να αναδιαμορφώσει την μεταναστευτική πολιτική της χώρας της. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι στην Ελλάδα κάτι τέτοιες ειδήσεις ακούγονται και διαβάζονται σε ψιλά γράμματα, ή παίζονται σε δελτία, σε ώρες και ημέρες χαμηλής ακροαματικότητας. 

Αν θυμηθούμε ότι και οι δύο προηγούμενοι Παγκόσμιοι πόλεμοι είχαν ως πρωτεργάτη το Γερμανικό κράτος, αναλύοντας την οικονομική κατάσταση της τωρινής Ρωσίας η οποία πάλι ενοχλεί τα "ρουθουνάκια" της σύγχρονης Τάξης Πραγμάτων, τότε βλέπουμε ότι βρισκόμαστε σε έναν παρόμοιο προθάλαμο προβλημάτων. Προθάλαμος ο οποίος ίσως να οδηγήσει στον θάλαμο πολέμου.

Η τωρινή Ρωσία, της οποίας την οικονομική κατάσταση θα εξηγήσουμε παρακάτω, μην ξεχνάμε ότι στηρίζει τα προγράμματα της NASA, μέσω της προηγμένης τεχνολογίας που διαθέτει και της δυνατότητας της να μπορεί να επενδύει πολλά χρηματικά ποσά εν αντιθέσει με την Αμερική η οποία δεν μπορεί να συντηρήσει αυτόνομα τις ανάγκες της δικής της NASA. 

Η Ρωσία έχει πλέον εξελιχτεί σε Παγκόσμιο ρυθμιστή ενέργειας, προμηθεύει αέριο και πετρέλαιο χρησιμοποιώντας το ευρώ και όχι αποκλειστικά το Δολάριο. Μαζί της η Βενεζουέλα και το Ιράν, οι οποίες χώρες όλο τυχαίως έχουν υπογράψει πρωτόκολλα συνεργασίας με την Ρωσία. Θεωρούν τους εαυτούς τους ως συμμάχους. Μαζί με αυτές τις συμμαχικές χώρες θα ήταν λάθος αν δεν συνυπολογίζαμε την μέγιστη συμβολή της Κίνας, η οποία είναι ο κρισιμότερος συνεργάτης και σύμμαχος της Ρωσίας καθώς επίσης και το γεγονός ότι αυτές οι χώρες έχουν δημιουργήσει μία δική τους στρατιωτική συμμαχία εφάμιλλης του ΝΑΤΟ.

Η Κίνα ήταν η χώρα που χρηματοδότησε τον Πούτιν για να μπορέσει εκείνος με την σειρά του να ξαναδέσει στο Ρώσικο άρμα όλες τις πηγές ενέργειας οι οποίες είχαν δοθεί στις Αδελφές Πετρελαϊκές εταιρίες εν μέσω του θολού τοπίου που δημιούργησε η Περεστρόικα, και ενώ αμφότεροι Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν έχουν κατηγορηθεί ότι έδρασαν με ιδιοτελείς σκοπούς υποκινούμενοι από κέντρα εξουσίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Μίας Τάξης που δεν επιθυμούσε την Ρωσία να είναι ενεργειακός ρυθμιστής. Η Κίνα μην ξεχνάμε ότι μαζί με το Ρωσικό κράτος είναι συμμέτοχος στις ενεργειακές εταιρίες της Ρωσίας, αφού κατέχει το 20% των μετοχών. 

Και ενώ η Ρωσία είναι πλέον ο ενεργειακός ρυθμιστής, μαζί με Βενεζουέλα και Ιράν, η Κίνα ο έτερος σύμμαχος, είναι ο ρυθμιστής του εμπορικού Παγκόσμιου ισοζυγίου, αφού πλέον παράγει τα πάντα με χαμηλό κόστος χρησιμοποιώντας το όπλο του υποτιμημένου νομίσματός της (βαριά βιομηχανία με απεριόριστο πελατειακό φάσμα, πάμπολλες βιοτεχνίες, ηλεκτρονικά επιτεύγματα πολλαπλών εφαρμογών κτλ). 

Η Κίνα, εν αντιθέσει με την πλειοψηφία των Παγκοσμίων Κρατών, δεν είναι μόνο ο Παγκόσμιος βιομηχανικός και βιοτεχνικός ρυθμιστής, αλλά και Παγκόσμιος ρυθμιστής καταναλώσεως εμπορικών αγαθών, αφού πλέον και πρωτίστως η Κίνα είναι αυτή που μπορεί και στηρίζει τις οικονομίες των Ευρωπαϊκών κρατών μέσω των αυξημένων εισαγωγών της. Μην ξεχνάμε ότι οικονομικά προβληματικές Ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπως η Μερσεντές, η BMW και άλλες σώθηκαν από τις τεράστιες εξαγωγές τους προς την χώρα του Δράκου. Μην ξεχνάμε ότι το Παγκόσμιο Εμπόριο σώθηκε, γιατί πολύ απλά η Κίνα μπορεί και κατασκευάζει πολύ φθηνότερα πλοία, το πιο ουσιαστικό και κρίσιμο μέσω μεταφοράς, εν αντιθέσει της κλινικά νεκρής Ευρώπης, Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας. Θα ήταν λάθος αν δεν τονίζαμε το μεγάλο όπλο της Κίνας, και το οποίο είναι ο τεράστιος ίσως και αμέτρητος πληθυσμός της, ο οποίος όχι μόνο λειτουργεί ως παραγωγικό και καταναλωτικό όπλο, αλλά και ως αθόρυβο όπλο αποσταθεροποίησης οποιαδήποτε χώρας. Απλά σκεφτείτε πόσο εύκολα μία χώρα μπορεί να αποσταθεροποιηθεί αν η Κίνα αφήσει κάποια εκατομμύρια ιθαγενών της να μεταναστεύσουν σε οποιαδήποτε χώρα. Παραδείγματα ήδη έχουμε, ακόμα και στην Ελλάδα.

Συνδυάζοντας όλα αυτά, και αφού πλέον έπεσαν οι μάσκες για τον πόλεμο του Ιράκ, καταλαβαίνει κανείς γιατί τόσο εσπευσμένα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποφάσισαν πρωτίστως ότι ο Σαντάμ Χουσεϊν έπρεπε να καταδικαστεί εις θάνατον για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ένας Σαντάμ που δυστυχώς δεν είναι ο μόνος που ίσως είχε εμπλακεί σε τέτοια ειδεχθή εγκλήματα. Ενώ όμως το έγκλημα έχει μονοσήμαντη εξήγηση, η τιμωρία όσων εμπίπτουν στο έγκλημα είναι υποκειμενική και υπάγεται σε στρατηγικές αναλύσεις και οικονομικές συμμαχίες. Ίσως είναι τυχαίο ότι ο Σαντάμ πουλούσε πετρέλαιο πρωτίστως μέσω Ευρώ και όχι μέσω Δολαρίου, αλλά σίγουρα εγείρει πολλά ερωτηματικά. Ερωτήματα που εγείρονται και για την παρόμοια στάση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής σε όσα Κράτη πουλούν πετρέλαιο με Ευρώ όπως η Βενεζουέλα και το Ιράν. Ερωτήματα που γίνονται πιο βασανιστικά όταν σκεφτούμε ότι το πραγματικά τραγικό γεγονός των διδύμων πύργων επέτρεψε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να κινηθούν στρατιωτικά σε οποιοδήποτε Κράτος του κόσμου, κατά το δοκούν, και χωρίς την επίσημη έγκριση του ΟΗΕ.

Τι σχέση όμως θα μπορούσε να έχει η Ελλάς με τα παραπάνω; Ποια γεγονότα θα μπορούσαν να μας δημιουργήσουν προβλήματα; Ποια θα πρέπει να είναι η Ελληνική στάση εκτός και εντός των Ελληνικών συνόρων; Πολλά έχουν ειπωθεί από ειδήμονες και από ανθρώπους που ίσως έχουν καλύτερη πληροφόρηση. Κάποιοι επικαλούνται ακόμη και προφητείες μοναχών για ανακατάληψη χαμένων Πατρίδων, για παλιές προφητείες οι οποίες προβλέπουν ότι ο όλεθρος θα προέλθει από τις προσπάθειες του λευκού γένους να χτυπήσει την Περσία. Έχοντας ως γνώμονα την κοινή λογική και την ιστορική γνώση, ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε κάποια ιστορικά γεγονότα μακρυά από δεισιδαιμονίες, αφορισμούς, φαρισαϊσμούς και κομματικούς ή οπαδικούς φανατισμούς. 

Έχοντας ως αφετηρία την πτώση του Βυζαντίου, και αναλύοντας τις τότε καταστάσεις, αβίαστα καταλαβαίνει κανείς ότι η άλωση της Πόλης από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν το αποτέλεσμα μίας μακροχρόνιας φθοράς της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τις πάμπολλες σταυροφορίες κάποιων κατ' όνομα δυτικών συμμάχων. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα ήταν η φθορά και η διάβρωση των ιθαγενών κατοίκων και η οποία διάβρωση είχε σαν αποτέλεσμα η Κερκόπορτα να ανοίξει μέσα από τα τείχη. Συμπέρασμα λοιπόν; Η άλωση της Πόλης ήταν το αποτέλεσμα μίας μακροχρόνιας εσωτερικής αποσταθεροποίησης της Αυτοκρατορίας που δεν λειτουργούσε ομόψυχα, ο λαός της θύμιζε τον πύργο της Βαβέλ. Η τότε Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν ένα δέντρο με ξεριζωμένες ρίζες που απλά περίμενε το φύσημα ενός δυνατού ανέμου. Και παρ' όλες τις δυσμενείς καταστάσεις των αμυνομένων, παρόλο που ο Οθωμανικός στρατός ήταν πολυπληθέστερος, έπρεπε να εκτελεστή η προδοσία της Κερκόπορτας.

Ας κάνουμε ένα ιστορικό άλμα και ας βρεθούμε στην εποχή της Ελληνικής επαναστάσεως για να θυμηθούμε μερικά γεγονότα τα οποία όμως δεν μας τα μαθαίνουν σωστά στο σχολείο, ίσως για να μην μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις για το μέλλον μας. Όταν ξέσπασε η φλόγα της Επαναστάσεως, κάποιοι ιθαγενείς που κατείχαν πλούτο οι οποίοι απολάμβαναν ειδικής μεταχείρισης, δεν ήθελαν να πάρουν μέρος σε αυτήν την τρέλα γιατί πολύ απλά δεν ήθελαν να χάσουν την ασφάλεια που τους παρείχε η Τουρκική ειδική μεταχείριση και ο πλούτος που είχαν αποκτήσει. Να θυμηθούμε ότι είχαν δημιουργηθεί τοπικές γερουσίες και οι οποίες βοηθούσαν τα μέγιστα την Οθωμανική Αυτοκρατορία να διοικεί τον απείθαρχο Ελληνικό λαό δια του διαίρει και βασίλευε. Ας θυμηθούμε λοιπόν κάποια από τα νησιά μας, με πολύ πλούτο και ναυτική δύναμη, των οποίων η Γερουσία δεν ήθελε να εμπλακεί στην επανάσταση. Έπρεπε να γίνουν πολλές εξεγέρσεις για να συρθούν τα μέλη των Γερουσιών να αποδεκτούν το κοινό λαϊκό αίτημα. Ας θυμηθούμε ότι την εποχή που τους Κρήτες τους έσφαζαν και τους έκαιγαν τα Αιγυπτιακά στρατεύματα, ο Μιαούλης και ο Κανάρης δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να κινήσουν τον επαναστατικό στόλο γιατί ο Κουντουριώτης και ο Κολοκοτρώνης είχαν εμπλακεί σε έναν αιμοσταγή εμφύλιο πόλεμο, λίγες ημέρες μετά την είσπραξη του πρώτου δανείου από την Μεγάλη Βρετανία. Ας θυμηθούμε γιατί έγινε η σφαγή και η αναγκαστική ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου, γιατί πολύ απλά τα στρατεύματα και οι αρχηγοί τους ήταν απασχολημένοι στον τότε εμφύλιο.

Ουκ ολίγα ιστορικά γεγονότα καταδεικνύουν ότι και η Μικρασιατική καταστροφή οφείλεται κυρίως σε μη Εθνική ομοψυχία η οποία οδήγησε στα πολύ γνωστά γεγονότα και στον θάνατο πολλών προσώπων ακόμα και πολιτικών. Ας θυμηθούμε την άδικη εκτέλεση του Ίωνα Δραγούμη.

Μεταπηδώντας σε πιο σύγχρονα χρόνια ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε πως και γιατί η Ελλάς μπήκε στην Οδύσσεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου; γιατί οι Ιταλοί χτύπησαν την Έλλη ενώ πριν από μικρό χρονικό διάστημα με πιέσεις της Γερμανίας είχαμε ανανεώσει την μεταξύ μας συνθήκη ειρήνης; Αληθεύει ότι ο Χίτλερ ήθελε να δολοφονήσει τον Μουσολίνι για την κίνησή του εναντίον μας; Μίας χώρας, την Ελλάδα που την ήθελε ουδέτερη στον πόλεμο;

Αλήθεια, τι κέρδος είχε ο Χίτλερ να καταλάβει την Ελλάδα, αφού είχε ήδη το πόδι του στην Μεσόγειο μέσω Ιταλίας; Τι κέρδος και τι απώλειες θα είχαν οι Έλληνες αν έμεναν ουδέτεροι στον πόλεμο, με επιτήρηση των μεγάλων δυνάμεων όπως είχε αποφασιστεί σε μυστική συμφωνία των πρεσβειών όλων των τότε μεγάλων δυνάμεων στην Βάρκιζα; Μίας ουδετερότητας η οποία τηρήθηκε από την Πορτογαλία και την Ισπανία χωρίς δυσμενής επιπτώσεις για αυτές.

Αληθεύει ότι η Μεγάλη Βρετανία επιθυμούσε διακαώς η Ελλάς να εμπλακεί στον πόλεμο; Αληθεύει ότι η αντικατασκοπία της Αγγλίας ευθύνεται για το χτύπημα της Έλλης από τους Ιταλούς; Κάποιοι θέλοντας να μας πουλήσουν Εθνική περηφάνια μας μεταφράζουν τις μυστικές συμφωνίες λέγοντάς μας ότι οι Βρετανοί ήθελαν να σύρουν τον Χίτλερ προς την Ελλάδα γιατί πίστευαν ότι ο Έλληνας θα κάνει το θαύμα και θα καθυστερήσει την Γερμανική μπότα. Όντως το θαύμα έγινε, αλλά η εξήγηση είναι πολύ βολική. Πιστεύει πράγματι κανείς ότι Κράτη όπως η Μεγάλη Βρετανία στηρίζουν τα σχέδια τους σε θαύματα; Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν υπάρχει λογικός νους που να το αποδέχεται αυτό.

Ας δούμε τι θα κερδίζαμε αν μέναμε ουδέτεροι, αφού ο πόλεμος καθ’ ουσία δεν μας αφορούσε. Πολύ απλά, δεν θα καταστρεφόμασταν οικονομικά, δεν θα είχαμε τόσους νεκρούς, δεν θα ήταν ανάγκη να ξαναχτίσουμε τις πόλεις μας από την αρχή, δεν θα είχαμε εκατομμύρια ανέργους και αστέγους, και το βασικότερο απ’ όλα θα ήμασταν μία ελεύθερη χώρα η οποία θα μπορούσε να συνεχίσει την πρόοδο της. Όταν θα τελείωνε ο πόλεμος, η Ελλάς όπως και άλλες χώρες που έμειναν ουδέτερες, δεν θα γλείφαμε τις πληγές μας και δεν θα περιμέναμε την οικονομική βοήθεια κανενός. Δεν θα μας είχε γυρίσει ο πόλεμος έναν αιώνα πίσω. Ίσως, και αυτό μάλλον ήταν ο τρόμος των Μεγάλων Δυνάμεων, να ήμασταν έτοιμοι και ικανοί να γίνουμε όχι μόνο το κυρίαρχο κράτος της Νοτίου Ευρώπης, αλλά σίγουρα το κυρίαρχο κράτος των Βαλκανίων.

Αλήθεια….πόσο πολύ το φοβούνται σήμερα όσοι είναι μέλη της νέας τάξης πραγμάτων; Πόσο πολύ το θέλουν ή δεν το θέλουν οι Παγκοσμιοποιητές;

Γιατί άραγε ο Μεταξάς που προσπάθησε να κρατήσει ουδέτερη την Ελλάδα παρολίγον να χαρακτηριστεί προδότης; Γιατί ο τότε Εγγλεζοτραφής Βασιλέας της Ελλάδας δεν επιθυμούσε η χώρα μας να μείνει ουδέτερη;. Η Ισπανία ή η Πορτογαλία κατηγορήθηκαν από κάποιον επειδή έμειναν ουδέτερες; Και βέβαια όχι. Γιατί πολύ απλά ισχύει η έκφραση η ισχύ εν τη ενώσει. Αλήθεια, τα αίτια θανάτου του Μεταξά πότε θα αποσαφηνισθούν;

Σκεπτόμενοι όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα, δεν μας διεγείρουν το μυαλό να σκεφτούμε ότι κάποιοι μας θέλουν μονίμως να σερνόμαστε ως Έθνος και ως πολίτες αυτού του Έθνους; Γιατί δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι ιστορικά και ουσιαστικά είμαστε ένα από τα λίγα Κράτη του κόσμου που παραμένουμε Έθνος.

Ένα Έθνος όμως που πρέπει να παλέψει για να μείνει ζωντανό, πρέπει να αποκρούσει την εξωτερική λαίλαπα που θέλει να τον εκμεταλλευτεί, και όχι να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Γιατί δυστυχώς εμείς οι Έλληνες έχουμε πολλά και έντονα θετικά σημεία, έχουμε όμως και πολλά έντονα αρνητικά σημεία. Ένα από τα τρωτά μας σημεία είναι ότι είμαστε επιρρεπείς στο να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, δεν δεχόμαστε εσωτερικούς ηγέτες, ενώ ταυτόχρονα είμαστε κόλακες, ευκολόπιστοι, και παραδόπιστοι σε εξωτερικούς καλοθελητές.

Ας θυμηθούμε τα Δεκεμβριανά του 1944. Πόσο εύκολα ο Τσόρτσιλ κατάφερε και μας δίχασε, πόσο εύκολα αφήσαμε ξένες μπότες και χέρια να σκοτώνουν μέσα στην Αθήνα. Ινδοί και Εγγλέζοι στρατιώτες σκότωναν χωρίς δεύτερη σκέψη. Πόσο εύκολα ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος, πόσο εύκολα χωριστήκαμε σε οπαδούς της Ρωσίας, της Αγγλίας, της Αμερικής. Πόσο εύκολα ασπασθήκαμε την κομουνιστική ή και την καπιταλιστική ιδεολογία, πόσο αβασάνιστα κρεμάσαμε ταμπέλες στους ομοεθνείς μας και τελικά πόσο εύκολα και αβίαστα κρεμάσαμε και σκοτώσαμε ο ένας τον άλλον.

Ας κάνουμε ένα ακόμα ιστορικό άλμα και ας θυμηθούμε πως η στρατιωτική χούντα εμφανίστηκε ως κυβερνήτης της Ελλάδος. Μετά από 30 σχεδόν χρόνια από το τέλος του εμφυλίου, οι δημοκράτες βουλευτές της Ελλάδος, μας παρέδωσαν σαν μία κατεστραμμένη χώρα στα δόντια κάποιων τρελών συνταγματαρχών.........οι λόγοι;.......παρόμοιοι με τους σημερινούς. Διαβάζοντας τα τότε ιστορικά γεγονότα θα δούμε τα ίδια ακριβώς. Τρομερά οικονομικά προβλήματα, κυβερνήσεις που συνεχώς ανεβοκατέβαιναν στην εξουσία, γιατί πολύ απλά δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να κυβερνήσουν. Πετυχημένες διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας με χιλιάδες ανθρώπους, αλλά δια μαγείας κανείς δεν μιλά για την διαδήλωση και για τα προβλήματα του κόσμου, απλά γιατί μία πολύ καλά προβοκατόρικη επίθεση αλλάζει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων: «νεκρός διαδηλωτής από αδέσποτη σφαίρα». Μας θυμίζει μήπως κάτι; Μας θυμίζει μήπως την έγκυο κοπέλα στην τράπεζα της ΜΑΡΦΙΝ;

Και τότε οι παρόμοιες πολιτικές καταστάσεις, και τα παρόμοια πρόσωπα.

Ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής εγκατέλειπε την εξουσία και έφευγε στο Παρίσι, ένας Γεώργιος Παπανδρέου παραιτήθηκε από Πρωθυπουργός γιατί δεν μπορούσε να κυβερνήσει (τουλάχιστον έτσι λένε οι κομματικοί και πολιτικοί αναλυτές) γιατί ένας άλλος Παπανδρέου, ο γιος του ο Ανδρέας, αποκαλύφτηκε ότι είχε σχέσεις με την οργάνωση ΑΣΠΙΔΑ, ένας Κανελλόπουλος που προσπαθούσε να συμμαζέψει την τότε Νέα Δημοκρατία (ΕΡΕ) ανεπιτυχώς, και μέσα σε όλα αυτά ένας αδύναμος και πολύ νέος Βασιλέας ο οποίος δεν μπόρεσε να συνενώσει όλα τα κόμματα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα η ΕΡΕ υπό τον Κανελλόπουλο να μην μπορεί να κυβερνήσει και αυτή με την σειρά της. Τα αποτελέσματα γνωστά. Στρατιωτική κυβέρνηση και σκότος.

Τι καταφέραμε άραγε τότε;

Να γίνουμε το πιόνι κάποιων μεγάλων δυνάμεων, να επέμβουμε με δικές μας δυνάμεις στην Κύπρο για να πέσει πραξικοπηματικά ο Μακάριος, να δημιουργηθεί εκρηκτική κατάσταση, και ο Τούρκος να έχει το "δικαίωμα" να εισβάλει στην Κύπρο. Ιστορικά ντοκουμέντα αναδεικνύουν ότι αν δεν είχε γίνει αυτό το Πραξικόπημα, ο Τούρκος δεν θα είχε το άλλοθι να εισβάλει στην Κύπρο.

Καλό θα ήταν να θυμηθούμε το Κυπριακό πρόβλημα:

Από το 1870 σε αγγλική κατοχή, το 82% του πληθυσμού ήταν Έλληνες και επιθυμούν την ένωση με την Ελλάδα, το 1950 με την καθοδήγηση του Μακαρίου κηρύσσονται μετά από δημοψήφισμα υπέρ της ένωσης (96%). Οι Άγγλοι αρνούνται, και αρχίζει ο ένοπλος αγώνας με την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών με αρχηγό το Γεώργιο Γρίβα. Οι Άγγλοι εξορίζουν το Μακάριο, καίνε χωριά, εκτελούν αγωνιστές (Γρηγόρης Αυξεντίου). Οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου το 1959 αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Κύπρου, όμως παραχωρεί πολλές εξουσίες στην τουρκική μειονότητα. 16 Αυγούστου 1959 ο Μακάριος πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 1963 ο Μακάριος αποφάσισε την αναθεώρηση του πολύπλοκου συντάγματος. Οι Τουρκοκύπριοι αντιδρούν και με την προτροπή της Τουρκίας δημιουργούν τουρκικές εστίες. Το οριστικό χτύπημα στο πρόβλημα της Κύπρου δίνεται από το δικτατορικό καθεστώς της Αθήνας τον Ιούλιο 1974 με το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου που προκάλεσε την εισβολή των Τούρκων και την κατάληψη του 40% του εδάφους, αφού πολύ απλά έκανα χρήση της συμφωνίας της Ζυρίχης και του Λονδίνου που υπογράφτηκε το 1959

Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, η τότε ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, έχοντας καταλάβει το λάθος της συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας, δεν επεμβαίνουν οι ίδιοι στην Κύπρο η οποία ετοιμάζεται πάλι να συνενωθεί με την Ελλάδα, αλλά ετοιμάζουν με μαεστρία τον Δούρειο Ίππο ο οποίος θα δώσει στους Τούρκους το έναυσμα να εισβάλουν στρατιωτικά

Φτάνοντας στην σύγχρονη Ελλάδα, ας θυμηθούμε τα κάτωθι περιληπτικά:

1974. Κωνσταντίνος Καραμανλής. Γύρισε ως Εθνικός Σωτήρας ο οποίος το μόνο που κατάφερε καθ’ ουσία ήταν να νομιμοποιήσει το κομουνιστικό κόμμα και βεβαίως να εδραιώσει την Ελλάδα στην οικογένεια της Ευρώπης. Η Ελλάς όμως χρειαζότανε οικονομική ανάπτυξη, εισαγωγή βιομηχανίας, αύξηση εργασιών, μείωση της ανεργίας, οργάνωση και άμεση εκτέλεση της αποκέντρωσης αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι μία χώρα για να προοδεύσει, ειδικά μία χώρα μικρή σαν την Ελλάδα, δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν ο πληθυσμός της παραμείνει εγκλωβισμένος σε μία μικρή και συγκεκριμένη περιοχή. Ο λόγος απλός. Δεν θα μπορεί να παράγει ούτε καν αυτά που θα χρειάζεται για να τραφεί και να ντυθεί.

1981: Ανδρέας Παπανδρέου. Πανηγυρικά Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Μίας Πρωθυπουργίας της οποίας η διάρκεια ήταν σχεδόν 15ετής. Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου ανακοινώνει την υποτίμηση της δραχμής κατά 15% προσπαθώντας να τονώσει την Ελληνική εξαγωγή προϊόντων. Εξαγωγής όμως η οποία ήταν τρομερά περιορισμένη. Ο Ανδρέας ούτε και αυτός δυστυχώς άφησε το στίγμα του στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας. Η εν γένει οικονομική πολιτική του Ανδρέα επικεντρώθηκε στην κοινωνική πολιτική είτε μέσω εσωτερικού δανεισμού (από κρατικό ταμείο ασφάλισης σε άλλο), είτε μέσω εξωτερικού δανεισμού. Ενός δανεισμού ο οποίος συνεχίστηκε χωρίς έλεγχο και μέτρο μέχρι σήμερα, απ’ όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Κωνσταντίνου Σημίτη, και του Κώστα Καραμανλή.

Λίγο πριν βρεθούμε στα δόντια του ΔΝΤ, και ενώ όλοι ήξεραν την οικονομική μας κατάσταση, ορισμένα γεγονότα χρίζουν προσεκτικότερης εξέτασης μακριά από κομματισμούς και αφορισμούς. Ας θυμηθούμε λοιπόν τον Κώστα Καραμανλή με πόση θέρμη ανέβηκε στην εξουσία, με πόσο πάθος κήρυττε ότι θέλει να πατάξει την διαφθορά, και με πόση επίσης έπαρση φώναζε ότι θέλει να αναδιαμορφώσει το προφίλ της πατρίδας μας. Η προσπάθειά του αυτή, προσανατολίστηκε και σε αλλαγή συσχετισμών, και οι οποίοι συσχετισμοί αφορούσαν τις εν γένει συμμαχίες της Ελλάδος. Στην προσπάθεια αλλαγής του STATUS QUO, και ενώ συμμαχίες υπήρχαν στον ορίζοντα με Κινέζους και Ρώσους για εμπορικές και ενεργειακές συμμαχίες, ξαφνικά από ΚΑΠΟΙΑ φαρέτρα βγήκαν τα βέλη της διαφθοράς, των σκανδάλων και των τηλεφωνικών υποκλοπών. Σίγουρα υπήρχαν σκάνδαλα, σίγουρα υπάρχει διαφθορά, και είναι εκνευριστικά επικίνδυνο που δεν αποσαφηνίζει κανείς το θέμα των υποκλοπών. Αναλύοντας αυτές τις καταστάσεις, και με όση σοφία και γνώση μπορεί να έχει κανείς με τις ως τώρα εμπειρίες του, βγάζει το συμπέρασμα ότι μέσω της διεφθαρμένης πολιτικής, όσοι μπορούν να εκβιάσουν τους διεφθαρμένους, στην ουσία εφαρμόζουν πολιτικές και κυβερνούν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων.

Στις ημέρες που πέρασαν, στις ημέρες που θα έρθουν, θα πρέπει να προσέξουμε όχι μόνο οι πολιτικοί μας αλλά και εμείς οι ίδιοι, σε τι συνεργασίες έχουμε εμπλακεί και τι συμφωνίες θα υπογράψουμε. Κανείς δεν συνεργάζεται μαζί μας γιατί μας αγαπάει. Άπαντες φροντίζουν για το δικό τους συμφέρον, τις χώρας τους το συμφέρον. Ας δούμε τους Γερμανούς τώρα που οι καταστάσεις δεν πάνε καλά, η Μέρκελ ομιλεί για αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οικονομικά στοιχεία της Ένωσης όντως δεν είναι καλά, αλλά τι κάνουμε ως Ευρώπη; Δυστυχώς ενώ εφαρμόζουμε κοινό νόμισμα, πρέπει να εφαρμόζουμε κοινή αγροτική πολιτική (βλέπε πρόστιμο εναντίον της Ελλάδος επειδή δεν τήρησε την Ευρωπαϊκή πολιτική οικονομικής ενίσχυσης των αγροτών), ορισμένες χώρες σαν την Γερμανία δεν τηρούν κοινή πολιτική εσόδων. Αν υπήρχε κοινή πολιτική εσόδων τότε η Ε.Ε θα φρόντιζε να ενισχύσει αδύναμες χώρες να ενισχύσουν την παραγωγή τους. Η Γερμανία όμως μονομερώς, φροντίζει για τις δικές της εξαγωγές. Λογικό μεν, εν αντιθέσει όμως με το νόημα της Ε.Ε. Άρα το Ευρώ και η Ε.Ε εν τη γενέσει τους ήταν ουτοπικές ενώσεις, συμμαχίες.

Στην Αμερική που λειτουργεί περίπου σαν μία Ευρωπαϊκή Ένωση, μοιρασμένη δηλαδή σε επιμέρους κοινοπολιτείες οι οποίες διοικούνται από Κυβερνήτες, λειτουργεί αρμονικά. Όταν για παράδειγμα μία κοινοπολιτεία αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα, τότε η κεντρική εξουσία που βρίσκεται στον Λευκό Οίκο, όταν δημιουργηθεί ευκαιρία επενδύσεως ή δυνατότητα οικονομικής βοήθειας τότε τον πρώτο λόγο τον έχει η κοινοπολιτεία που έχει πρόβλημα. Δεν θα δημιουργηθεί για παράδειγμα εργοστάσιο όπλων στην Νέα Υόρκη που οικονομικά είναι εύπορη, αλλά θα δημιουργηθεί στην Φλόριντα. Η κεντρική εξουσία που θα δώσει την άδεια του συγκεκριμένου εργοστασίου θα υποχρεώσει τον ιδιώτη να το ανοίξει σε όποια περιοχή της υποδείξει.

Έχοντας την Γερμανία, την Γαλλία να λειτουργούν αυτόνομα και πάντα με γνώμονα της δικής τους χώρας το κέρδος, ίσως καταλαβαίνουμε γιατί στην Ελλάδα πλέον δεν παράγουμε τίποτα. Ίσως η εντολή ήταν η δική μας χώρα, των 10 εκατομμυρίων, να είναι απλά καταναλωτής και όχι παραγωγός. Έχοντας οι ιδρυτές του Ευρώ ως γνώμονα την καπιταλιστική αντίληψη, μας άφηναν όλα αυτά τα χρόνια να ζούμε με δανεικά. Δανεικά που ίσως όφειλαν να μας τα δώσουν αφού μας υποχρέωσαν να μειώσουμε και ίσως να μηδενίσουμε την παραγωγή μας. Ας μην μας περνά απαρατήρητο ο θάνατος του εμποράκου, του μπακάλικου, απλά για να εξαφανισθεί ο ανταγωνισμός υπέρ των πολυεθνικών κολοσσών (supermarkets). Στην Ελλάδα ακόμα και τα χρήματα που ξοδεύουμε ως καταναλωτές δεν μένουν στην Ελλάδα, διαφεύγουν στο εξωτερικό. Ως πότε όμως θα ζει κανείς ως επαίτης; Σίγουρα όχι για πάντα.

Η αρχηγικές χώρες της Ε.Ε, καλπάζοντας με παρωπίδες την ιπποδρομία του κέρδους, προσχώρησαν αποκλειστικά στον αγώνα των χρηματιστηριακών αποδόσεων, ως αποτέλεσμα η Ευρώπη να απολέσει μέγιστη δύναμη της παραγωγικότητάς της σε διάφορους τομείς. Μέσα όμως σε αυτήν την τρελή κούρσα, η Κίνα κατάφερε και άρπαξε τις διαφυγόντες βιομηχανίες και βιοτεχνίες της Ευρώπης. Άρα, το φαινόμενο Κίνα, έχει ως γονείς τις αρχηγικές χώρες της Ευρώπης. Και τώρα τι; Τώρα η Ευρώπη ζητάει από την Κίνα να ανακόψει τον ρυθμό της. Της ζητά να ανατιμήσει το νόμισμά της για να ακριβύνουν τα Κινέζικα παραγόμενα προϊόντα, έτσι ώστε να καταφέρουν οι Ευρωπαϊκές χώρες (όσες μπορούν να παράγουν και σίγουρα όχι η Ελλάδα) να αυξήσουν τις δικές τους εξαγωγές.

Γιατί άραγε η Ε.Ε δεν προχωρά σε υποτίμηση του Ευρώ; Γιατί η Ευρώπη, οι αρχηγικά οικονομικές χώρες, δεν απασφαλείζουν χρήματα από το πλεονασματικό τους ταμείο έτσι ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας από επενδύσεις σε διάφορους παραγωγικούς τομείς και σε χώρες που το έχουν ανάγκη; Απορίας άξιον το γιατί. Σίγουρα πονηροί και γκρίζοι οι λόγοι.

Το Ευρώ πλέον ίσως θεωρηθεί ο Δούρειος Ίππος της Παγκόσμιας Οικονομίας και οι λόγοι θα είναι καθαρά η κακή χρήση του νομίσματος και η κοντόφθαλμη πολιτική. Ενθυμούμενοι το σκάνδαλο των πετρελαιοδολαρίων στο οποίο υπέκυψε η Αμερική τις δεκαετίες 1960 και 1970 για να μπορέσει να σώσει το νόμισμά της, γνωρίζοντας ότι τώρα η Αμερική για να επιζήσει τυπώνει δολάρια, ας σκεφτούμε πως δημιουργήθηκε η μέγιστη οικονομική κρίση του 2008-2009. Κάποια επισφαλή δάνεια κατοικίας, κατάφεραν με τρόπους οικονομικά ανορθόδοξους να γίνουν χρηματιστηριακές μετοχές, δηλαδή θα προσέφεραν κέρδος στους μετόχους εάν και εφόσον οι δανειζόμενοι (στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής) θα μπορούσαν να πληρώσουν. Αυτό ήταν εξαρχής αδύνατον αφού τα δάνεια είχαν δοθεί σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, σε ανθρώπους με επισφαλή εργασία, ζώντας σε ένα Κράτος σε πολύ κακή οικονομική κατάσταση. Αυτή όμως η απάτη πως μπόρεσε και χτύπησε ταυτόχρονα τόσες οικονομίες παγκόσμια; Ο ένας λόγος είναι το χρηματιστήριο. Ο άλλος λόγος είναι το Ευρώ, απλά γιατί πολλές χώρες το είχαν ως Εθνικό νόμισμα, και άλλες τόσες το χρησιμοποιούσαν ως εμπορικό νόμισμα.

Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον οικονομικό πόλεμο, ποιες είναι οι συμμαχίες της Ελλάδας; Η Κίνα, η Ρωσία. Συμμαχίες τις οποίες η τωρινή κυβέρνηση τις είχε καταδικάσει, τώρα τις επιζητά. Απορίας άξιον πως άλλαξε τόσο γρήγορα γραμμή πλεύσης. Η ουσία είναι όμως ότι σε αυτόν τον πόλεμο συνεργαζόμαστε με τους ανεπιθύμητους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Θείου Σαμ. Δεν αντιλέγω ότι θα πρέπει κι εμείς να φροντίσουμε τα του οίκου μας. Θα πρέπει όμως να έχουμε επιτέλους μία κοινή εξωτερική και εν γένει οικονομική πολιτική. Δεν γίνεται να είμαστε βάρκα γιαλό. Βάρκα που αλλάζει συνεχώς πορείες ποτέ δεν φτάνει στο λιμάνι της, θα αρμενίζει για πάντα και ως ότου βουλιάξει.

Στην Ελλάδα, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, πολλά συνέβησαν, πολλά καταστράφηκαν, και πολλά κρύφτηκαν. Οι σκέψεις πολλές, πάμπολλες οι απορίες, η ουσία είναι ότι τα λάθη μας είναι επαναλαμβανόμενα. Το μέλλον είναι πονηρό και επικίνδυνο. Η γειτονιά μας βράζει και πόλεμος μυρίζει. Πόλεμος που θα λειτουργήσει ως ντόμινο. Είμαστε έτοιμοι;...........είμαστε μυαλωμένοι;..........είμαστε εθνικά δεμένοι μεταξύ μας; Θα μάθουμε να αγαπάμε την χώρα μας ή θα συνεχίσουμε να είμαστε οι κόλακες των ξένων.


Συναλλαγματικός πόλεμος σε εξέλιξη

ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΘ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
epikaira.gr
Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι
Σε σχετική ισορροπία το ευρώ
Ένας ακήρυχτος συναλλαγματικός «πόλεμος» μεταξύ των τεσσάρων μεγαλύτερων οικονομιών –των ΗΠΑ, της Ευρωζώνης, της Κίνας και της Ιαπωνίας– βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, καθώς η καθεμία θέλει να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα του «φθηνού νομίσματος» για να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της κρίσης. Επειδή, όμως, δεν είναι δυνατό να έχουν όλες ταυτόχρονα «φθηνά» νομίσματα για να ενισχύσουν τις εξαγωγές και την απασχόλησή τους, ο «πόλεμος» είναι αναπόφευκτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για τις παγκόσμιες οικονομικές ισορροπίες. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωζώνη και την Ιαπωνία, η υποτίμηση της σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας του νομίσματός τους είναι αναγκαία συνθήκη για να μειώσουν τα ελλείμματα που έχουν στο εμπορικό ισοζύγιό τους με τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως με τις αναδυόμενες αγορές της Κίνας, της Ινδίας, της Ρωσίας και της Βραζιλίας που έχουν υψηλά πλεονάσματα. Από την πλευρά τους, όμως, οι χώρες αυτές δεν θέλουν να περιορίσουν τα πλεονάσματά τους, επειδή θεωρούν ότι πρέπει να συνεχίσουν την πορεία αύξησης του βιοτικού επιπέδου των λαών τους, η οποία βασίστηκε τα τελευταία χρόνια στις φτηνές εξαγωγές.
Πριν από μία εβδομάδα, ο Κινέζος πρωθυπουργός κ. Γουέν Ζιαμπάο, μιλώντας σε συνέδριο στη Νέα Υόρκη, ζήτησε κατανόηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες για το γεγονός ότι δεν μπορεί να ανατιμήσει σημαντικά το γουάν, υποστηρίζοντας ότι, αν η Κίνα κατέφευγε σε μια τέτοια πολιτική, θα προκαλούσε μεγάλη κοινωνική αναταραχή. Ο κ. Ζιαμπάο τόνισε ότι θα υπάρξουν μεγάλες απώλειες θέσεων εργασίας, που θα δημιουργήσουν μεγαλύτερα προβλήματα για τη χώρα του. «Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσες κινεζικές επιχειρήσεις θα χρεοκοπήσουν, πόσοι Κινέζοι εργαζόμενοι θα χάσουν τη δουλειά τους και πόσοι εργαζόμενοι από την ενδοχώρα θα αναγκαστούν να γυρίσουν στον τόπο τους, εάν η Κίνα ενδώσει στις πιέσεις για αύξηση του γουάν κατά 20%-40%», είπε χαρακτηριστικά. Το γουάν, το κινεζικό νόμισμα, έχει σημειώσει άνοδο 2% έναντι του δολαρίου από τις 19 Ιουνίου, όταν η κεντρική τράπεζα της ασιατικής υπερδύναμης ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την πολιτική της σταθερής ισοτιμίας με το δολάριο και ότι θα ακολουθήσει μια πιο ευέλικτη συναλλαγματική πολιτική με άξονα τη συγκρατημένη ανατίμηση του νομίσματος.
Είχαν προηγηθεί δύο χρόνια με την ισοτιμία να διατηρείται στα 6,83 γουάν ανά δολάριο, παρά τις συνεχείς πιέσεις των Αμερικανών που θεωρούν ότι η Κίνα ακολουθεί πολιτική χειραγώγησης του γουάν για να επιτύχει αθέμιτο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα εις βάρος των άλλων χωρών. Ακριβώς για να εξευμενίσει τις ΗΠΑ, που είχαν προειδοποιήσει για την επιβολή περιορισμών στις εισαγωγές ως αντίποινα, η κυβέρνηση της Κίνας δέχτηκε τη δειλή αλλαγή στη συναλλαγματική της ισοτιμία. Η στάση της, όμως, δεν εξευμένισε τους Αμερικανούς και το Κογκρέσο αναμένεται να ψηφίσει νόμο για την επιβολή δασμών στις εισαγωγές κινεζικών προϊόντων.

Η ισοτιμία του ευρώ

Η Ευρωζώνη, η οποία το 2009 είδε τη συναλλαγματική της ισοτιμία να ανατιμάται δραματικά, κυρίως έναντι του δολαρίου, πέτυχε μια σημαντική αντιστροφή της εξέλιξης αυτής μέσα στο 2010, με αρκετά θετική επίδραση στην οικονομική της δραστηριότητα, κυρίως βέβαια στη Γερμανία και τις χώρες του Βορρά που δεν αντιμετωπίζουν μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα. Είναι ενδεικτικό ότι πριν από τρεις εβδομάδες ο επίτροπος κ. Όλι Ρεν ανακοίνωσε πως η Κομισιόν αναθεώρησε τα στοιχεία για την ανάπτυξη κατά τη φετινή χρονιά από το 0,9% που ήταν με την πρόβλεψη του Απριλίου στο 1,7%, δηλαδή σχεδόν διπλάσιο ποσοστό ανάπτυξης, ενώ στη Γερμανία η ανάπτυξη προβλέπεται υπερτριπλάσια από την αρχικά προβλεφθείσα, με ποσοστό πάνω από 3%.
Ο αναλυτής των αγορών συναλλάγματος και εμπορευμάτων και υπεύθυνος της FXPRO στην Ελλάδα κ. Νικόλαος Σάρλης δηλώνει στα «Επίκαιρα» ότι «η Κίνα είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει στην ανατίμηση του γουάν, γιατί η σημερινή ισοτιμία δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά οικονομικά της δεδομένα και εντέλει λειτουργεί εις βάρος των υπόλοιπων νομισμάτων». Αν, όμως, η Κίνα και λιγότερο η Ευρωζώνη κατάφεραν να δημιουργήσουν ευνοϊκές συνθήκες ανταγωνισμού για τις επιχειρήσεις τους, δεν ισχύει το ίδιο και με την Ιαπωνία, η οποία είδε τους τελευταίους μήνες το νόμισμά της να φτάνει στο υψηλότερο επίπεδο ισοτιμίας πολλών ετών έναντι του ευρώ και άλλων νομισμάτων, ενώ η οικονομία της δεν έχει ξεφύγει ακόμη οριστικά από την ύφεση. Αυτό συνέβη επειδή ο φόβος μιας δεύτερης ύφεσης της αμερικανικής οικονομίας έστειλε πολλούς επενδυτές να αναζητήσουν ασφαλές καταφύγιο στο γιεν και το ελβετικό φράγκο. Οι συνέπειες, βέβαια, για την οικονομία της Ιαπωνίας ήταν αρνητικές και για το λόγο αυτό ο νέος πρωθυπουργός της χώρας κ. Ναότο Καν έθεσε ως προτεραιότητα να αντιστραφεί η άνοδος του γιεν.

Τα προβλήματα του Νότου

Τα σενάρια για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της Ελλάδας και άλλων χωρών του Νότου της Ευρωζώνης –με πρώτη την Ιρλανδία και μετά την Πορτογαλία και λιγότερο την Ισπανία– εξακολουθούν να αποτελούν ένα μεγάλο «δώρο» για τις κατεξοχήν εξαγωγικές οικονομίες της Γερμανίας και των άλλων χωρών του Βορρά, επειδή αποτρέπουν μαζικές αγορές του ευρώ και κρατάνε την ισοτιμία του σε επίπεδα που διασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητά τους. Σύμφωνα με τον κ. Σάρλη, «η Γερμανία στην παρούσα φάση έχει προτίμηση στο “προσιτό” και όχι στο “φθηνό” ή “ακριβό” ευρώ». Επισημαίνει, μάλιστα, ότι με βάση τις κινήσεις που γίνονται στις διεθνείς χρηματαγορές, «η ισοτιμία ευρώ – δολαρίου μπορεί να παραμείνει για πολύ καιρό στην περιοχή των 1,27-1,32 ευρώ». Το εύρος αυτό εξασφαλίζει την ισορροπία για τις στρατηγικές επιλογές των Γερμανών, από τη στιγμή μάλιστα που το πετρέλαιο κινείται σε ένα «ελεγχόμενο» εύρος μεταξύ 75 και 80 δολαρίων το βαρέλι.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών, κάθε υποχώρηση του ευρώ κατά 10% έναντι του δολαρίου «πριμοδοτεί» με 0,25%-0,75% την ανάπτυξη της Ευρωζώνης. Επίσης, μελέτη της Deutsche Bank έχει δείξει ότι η υποχώρηση του ευρώ κατά 10%, προκαλεί αύξηση της κερδοφορίας κατά 2,5%-3% για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Το ευρώ έχει υποχωρήσει κατά 9% σε σχέση με το υψηλό των 1,46 δολαρίων, όπου είχε βρεθεί τον περασμένο Ιανουάριο. Οι αναλυτές θεωρούν ότι οι κλυδωνισμοί στο νόμισμα θα διατηρηθούν, αφού ο ευρωπαϊκός Νότος θα συνεχίσει να βρίσκεται στο επίκεντρο των κερδοσκόπων.

Αδύναμος κρίκος η Αμερική: Νέα «σύννεφα» πάνω από την παγκόσμια οικονομία σκιάζουν την ελληνική οικονομία

Του Άκη Χαραλαμπίδη
epikaira.gr
Σε Ουάσιγκτον και Wall Street επανήλθε ο φόβος νέας ύφεσης και πιο πρόσφατα ο φόβος μιας χαμένης δεκαετίας, όπως συνέβη στην Ιαπωνία τη δεκαετία του ’90.
Σε δυσμενέστερο διεθνές οικονομικό περιβάλλον θα κινηθεί το δεύτερο εξάμηνο του 2010 η ελληνική οικονομία, που ήδη ασφυκτιά υπό την αύξηση του αριθμού των «λουκέτων» μικρών επιχειρήσεων και την εκτίναξη της ανεργίας, εξέλιξη που θα κάνει περισσότερο περίπλοκη την προσπάθεια αναχαίτισης του δημοσιονομικού ελλείμματος και κυρίως της βαθιάς ύφεσης. Οι απαισιόδοξες προβλέψεις που έγιναν την περασμένη εβδομάδα από την Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed), σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη συγκρατημένη επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας, δεν αφήνουν αμφιβολία ότι τους επόμενους μήνες θα υπάρξει νέα εξασθένιση της οικονομίας και της Ευρωζώνης, από την οποία επηρεάζεται βέβαια καθοριστικά η πορεία της οικονομικής δραστηριότητας και στην Ελλάδα. Το μήνυμα ότι έρχεται νέα φάση αστάθειας της παγκόσμιας οικονομίας έστειλαν, άλλωστε, με το δικό τους τρόπο και οι αγορές, που έσπευσαν να αγοράσουν τα θεωρούμενα ως «ασφαλή» κρατικά ομόλογα, όπως τα γερμανικά και τα αμερικανικά, ωθώντας τις αποδόσεις τους σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα-ρεκόρ.

Ο αδύναμος κρίκος

Κατά μία τραγική ειρωνεία, ως πλέον ευάλωτος κρίκος εμφανίζεται η αμερικανική οικονομία, την οποία οι περισσότεροι αναλυτές του αγγλοσαξωνικού Τύπου εκθείαζαν μέχρι πριν από λίγους μήνες για την ικανότητά της να ξεφύγει από την ύφεση, προεξοφλώντας ότι θα αναπτυχθεί με σχετικά υψηλούς ρυθμούς και φέτος και το 2011. Σε αυτή, μάλιστα, την εκτίμηση καθώς και στα προβλήματα υψηλού χρέους στην Ευρωζώνη στήριζαν και όλη τη θεωρία τους για την περαιτέρω εξασθένιση του ευρώ, οποίο στις αρχές Μαΐου υποχώρησε κάτω απ’ το επίπεδο των 1,20 δολαρίων. Έπεσαν, όμως, πολύ έξω στις προβλέψεις τους, διότι η αμερικανική οικονομία, από την οποία –να μην το ξεχνάμε– προήλθε η μεγάλη κρίση, μέσα από τα μεγάλα «παιχνίδια» των επενδυτικών τραπεζών της, φαίνεται ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει εύκολα το σοκ που υπέστη. Η ανάκαμψη το τελευταίο 12μηνο ήταν με δεκανίκια, καθώς προήλθε αποκλειστικά και μόνο από τα εκτεταμένα δημοσιονομικά προγράμματα στήριξης που εκπόνησε το υπουργείο Οικονομικών (Treasury), με τη μορφή φορολογικών εκπτώσεων για την αγορά κυρίως ακινήτων και αυτοκινήτων, αλλά και τη χωρίς προηγούμενο εκτύπωση χρήματος από τη Fed για την παροχή ρευστότητας. Η Fed μείωσε το επιτόκιο κοντά στο μηδέν και προχώρησε στην πολιτική της λεγόμενης «ποσοτικής χαλάρωσης», αγοράζοντας υποβαθμισμένα τραπεζικά ομόλογα και ομόλογα που εξέδιδε το αμερικανικό Δημόσιο. Μόλις, όμως, ολοκληρώθηκε ο χρόνος ισχύος για τα δημοσιονομικά μέτρα της κυβέρνησης Ομπάμα –εξαιτίας των οποίων οι ΗΠΑ έχουν δημοσιονομικό έλλειμμα 11% του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος) και δημόσιο χρέος κοντά στο 100% του ΑΕΠ, που είναι από τα υψηλότερα στον κόσμο–, αποδείχτηκε ότι η μεγαλύτερη οικονομία δεν είχε δικές της δυνάμεις για να κρατήσουν ζωντανή την ανάπτυξη. Αποδείχτηκε ότι οι Αμερικανοί καταναλωτές είναι πολύ φοβισμένοι για το μέλλον τους, ώστε να αρχίσουν και πάλι να ξοδεύουν όπως στο παρελθόν, με αποτέλεσμα οι πωλήσεις των καταστημάτων και των επιχειρήσεων να κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Περαιτέρω συνέπεια ήταν η διάψευση των προσδοκιών για σχετικά ταχεία αύξηση των θέσεων απασχόλησης για την απορρόφηση των 8,4 εκατομμυρίων πολιτών που έμειναν άνεργοι τη διετία 2008-2009. Οι νέες θέσεις απασχόλησης από την αρχή του χρόνου δεν ξεπέρασαν τις 500.000 και το χειρότερο είναι ότι ακόμη κι αυτή η χαμηλή δυναμική εξασθένισε τους τελευταίους μήνες.
Τη νέα πραγματικότητα αναγνώρισε και επίσημα την περασμένη εβδομάδα η Fed, όταν μετά τη συνεδρίασή της ανακοίνωσε ότι υπάρχουν σημαντικές αδυναμίες στην αμερικανική οικονομία που οδηγούν σε εξασθένιση του ρυθμού ανάπτυξής της. Οι βασικές αδυναμίες, σύμφωνα με τη Fed, είναι ότι η αγορά ακινήτων επανήλθε σε ύφεση μετά το πέρας του Προγράμματος Στήριξης και ότι η αγορά εργασίας παραμένει νωχελική όσο η κατανάλωση είναι υποτονική. Η αντίδραση του κ. Μπεν Μπερνάνκι, του προέδρου της Fed, ήταν να αλλάξει ουσιαστικά την κατεύθυνση της νομισματικής πολιτικής της Κεντρικής Τράπεζας. Από το σχεδιασμό της απόσυρσης των μέτρων ρευστότητας, στην οποία είχε αναφερθεί πριν από δύο μήνες η Fed, ο κ. Μπερνάνκι εξήγγειλε τη συνέχιση της χαλαρής νομισματικής πολιτικής. Ειδικότερα, η πολιτική των μηδενικών επιτοκίων θα διατηρηθεί για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και, παράλληλα, η Κεντρική Τράπεζα θα αγοράσει κι άλλα μακροχρόνια ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου, με τα κεφάλαια που θα αποκτά από τη λήξη άλλων ομολόγων που έχει στο χαρτοφυλάκιό της. Με τον τρόπο αυτό, η Fed θα κρατήσει το υπόλοιπο των ομολόγων στο χαρτοφυλάκιό της στο επίπεδο-ρεκόρ των 2,3 τρις δολαρίων. Με την πολιτική αυτή, ωστόσο, δεν θα υπάρξει ώθηση στην ανάπτυξη, καθώς το επίπεδο της ρευστότητας που έχει χορηγήσει η Fed θα διατηρηθεί στα ίδια επίπεδα.
Εξαιρετικά αμφίβολο, όμως, είναι αν υπάρχουν κι άλλα δημοσιονομικά περιθώρια για να δοθεί νέα τεχνητή ώθηση στην ανάπτυξη, δεδομένων των περιορισμών που αναφέρθηκαν, δηλαδή του πολύ υψηλού χρέους και δημοσιονομικού ελλείμματος. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Αμερικής επιδεινώνεται και από την εμφάνιση υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων σε επίπεδο Πολιτειών, τα οποία καλείται πλέον να καλύψει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Την περασμένη εβδομάδα, το Κογκρέσο ενέκρινε τη χορήγηση βοήθειας ύψους 26 δις δολαρίων σε Πολιτείες που δεν είχαν χρήματα για να καλύψουν τις δαπάνες μισθοδοσίας των υπαλλήλων τους. Αποδεικνύεται, επομένως, ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα είναι συνολικά μεγαλύτερο στην Αμερική σε σχέση με την Ευρωζώνη. Η έκταση του προβλήματος φαίνεται και απ’ το ότι η γνωστή εταιρεία αξιολόγησης του χρέους, η Moody’s, προειδοποίησε την Ουάσιγκτον και τον υπουργό Οικονομικών κ. Τιμ Γκάιτνερ ότι θα προχωρήσει σε μείωση της βαθμολογίας των αμερικανικών ομολόγων, αν δεν ληφθούν μέτρα για σταδιακή μείωση του ελλείμματος.
Κατόπιν τούτων, η συζήτηση στην Ουάσιγκτον και τη Wall Street γύρισε και πάλι στο φόβο νέας ύφεσης και, πιο πρόσφατα, στο φόβο μιας χαμένης δεκαετίας, όπως συνέβη στην Ιαπωνία τη δεκαετία του ’90, η οικονομία της οποίας δοκιμάστηκε από επίμονο αποπληθωρισμό και ύφεση. Η οικονομία της Ιαπωνίας δοκιμάστηκε από το σπάσιμο της «φούσκας» των τιμών των ακινήτων, ενώ αντίστοιχο κίνδυνο διατρέχει τώρα και η αμερικανική οικονομία, η οποία θα πρέπει επίσης να περιορίσει και το πολύ υψηλό χρέος της.

Μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ Βορρά και Νότου


Του Άκη Χαραλαμπίδη
epikaira.gr
Απειλείται η συνοχή της Ευρωζώνης
Η νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ιρ-λανδίας την περασμένη εβδομάδα από το διεθνή οίκο αξιολόγησης Standard & Poor’s έφερε στο προσκήνιο τις μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ των οικονομιών της Ευρωζώνης, οι οποίες εκδηλώνονται μετά το ξέσπασμα της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-2008. Από τη μια πλευρά, οι χώρες του Βορρά –και ιδιαίτερα η Γερμανία– εμφανίζουν σημαντική έως εντυπωσιακή βελτίωση των οικονομικών τους. Από την άλλη, οι χώρες του Νότου και της Περιφέρειας, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της Ελλάδας, βλέπουν την οικονομία τους να υποχωρεί ή, στην καλύτερη περίπτωση, να μένει στάσιμη και την ανεργία να εκτινάσσεται σε πρωτοφανή και πολύ επικίνδυνα για την κοινωνική συνοχή τους επίπεδα.
Εκτός από την Ελλάδα, μεγάλες οικονομικές δυσκολίες εξακολουθεί να έχει η Ιρλανδία –η πρώτη χώρα που ακολούθησε το δρόμο της σκληρής λιτότητας από τα τέλη του 2008– αλλά και η Πορτογαλία και η Ισπανία. Καλύτερες είναι οι επιδόσεις της Ιταλίας, ενώ η Γαλλία κινείται περίπου στο μέσο όρο της Ευρωζώνης.
Το κοινό χαρακτηριστικό των χωρών «PIGS», όπως αποκαλούνται από τους ξένους αναλυτές από τα ακρωνύμια τους, είναι οι πολύ υψηλοί ρυθμοί αύξησης των τραπεζικών δανείων προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά για μια μεγάλη περίοδο πριν από την εκδήλωση της κρίσης. Χάρη στην ταχεία πιστωτική επέκταση, η Περιφέρεια της Ευρωζώνης είχε καλύτερες επιδόσεις σε όρους ανάπτυξης την περίοδο έως το 2008, πλησιάζοντας –στην περίπτωση της Ιρλανδίας, μάλιστα, ξεπερνώντας– το επίπεδο διαβίωσης της Γερμανίας. Αυτή η εικόνα, όμως, αντιστράφηκε από τα τέλη του 2009, και το ερώτημα που τίθεται από μερίδα αναλυτών αφορά στη δυνατότητα να διατηρηθεί η συνοχή της Ευρωζώνης, εφόσον συνεχιστούν οι αποκλίσεις αυτές και στο μέλλον. Τους κινδύνους που ελλοχεύουν υπογραμμίζουν οι αγορές, οι οποίες ώθησαν τα επιτόκια των 10ετών κρατικών ομολόγων της Ελλάδας κοντά στο επίπεδο-ρεκόρ του 12% και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας πάνω από το 5,50%. Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, το επιτόκιο για τα αντίστοιχα ομόλογα της Γερμανίας, που θεωρούνται ασφαλές καταφύγιο σε περίοδο κρίσης, μειώθηκε στο 2,3%, που είναι και το χαμηλότερο ιστορικά.

Η εξαγωγική μηχανή της Γερμανίας

Η απόκλιση μεταξύ Κέντρου και Περιφέρειας της Ευρωζώνης εντάθηκε κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2010, όταν η Γερμανία εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ανάκαμψη του παγκόσμιου εμπορίου για να «φουλάρει» την πανίσχυρη εξαγωγική της μηχανή. Οι εξαγωγές της αυξήθηκαν το 5μηνο Ιανουαρίου – Μαΐου κατά 15% και η βιομηχανική παραγωγή της τον Ιούνιο ήταν 11,5% μεγαλύτερη από τον αντίστοιχο μήνα του 2009. Ο ρυθμός ανάπτυξης διαμορφώθηκε το δεύτερο τρίμηνο φέτος στο 3,7% σε ετήσια βάση, έναντι 1,7% που είναι ο μέσος όρος για τη Ζώνη του Ευρώ. Οι συνέπειες ήταν θετικές και για την απασχόληση, με την ανεργία να υποχωρεί από 7,7% τον περσινό Ιούνιο στο 7% φέτος, πολύ κάτω από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, που είναι 10%. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό είναι ότι η μεγάλη αύξηση των εξαγωγών διαχύθηκε σε όλη την οικονομία της Γερμανίας και οδήγησε σε μικρή αύξηση της κατανάλωσης, που θεωρείται κρίσιμη για τις μελλοντικές εξελίξεις. Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι, αν και η Γερμανία θα επηρεαστεί αρνητικά τους επόμενους μήνες από την επιβράδυνση της αμερικανικής και της κινεζικής οικονομίας, θα διατηρήσει ικανοποιητική ανάπτυξη, σε αντίθεση με την πλειονότητα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Οι υπόλοιπες χώρες του Βορρά κατέγραψαν επίσης καλές επιδόσεις –αν και όχι τόσο εντυπωσιακές όσο της Γερμανίας– σε όρους ανάπτυξης και ανεργίας. Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος) τους διαμορφώθηκε πάνω από 2%, πάνω, δηλαδή, από το μέσο όρο, ενώ το ποσοστό ανεργίας είναι πολύ χαμηλό – στην Ολλανδία 4,4%, στην Αυστρία 3,9% και στη Δανία 6,6%.

Κατάρρευση της αγοράς ακινήτων

Από την άλλη πλευρά του λόφου, οι χώρες της Περιφέρειας χωλαίνουν υπό το βάρος της απότομης πιστωτικής επιβράδυνσης, της κατάρρευσης της οικοδομικής δραστηριότητας και των υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων και χρεών. Η Ιρλανδία, η οποία δεν είχε σοβαρό δημοσιονομικό πρόβλημα πριν από την κρίση, βρέθηκε από το 2008 με ένα κολοσσιαίο έλλειμμα άνω του 10% του ΑΕΠ της, επειδή κατέρρευσε η αγορά ακινήτων της και μειώθηκαν δραματικά οι εξαγωγές της. Το «ξεφούσκωμα» των τιμών των ακινήτων «χτύπησε» τις τράπεζες της χώρας, οι οποίες είδαν τα δάνεια που χορήγησαν σε κατασκευαστικές εταιρείες και εταιρείες real estate να γίνονται προβληματικά σε ελάχιστο χρόνο. Οι ισολογισμοί των τραπεζών μπήκαν στο «κόκκινο» και χρειάστηκε η παρέμβαση της κυβέρνησης για να στηριχτεί η κεφαλαιακή τους επάρκεια. Η Standard & Poor’s συνυπολόγισε στο μελλοντικό χρέος της Ιρλανδίας το ποσό των 90 δις ευρώ για κεφαλαιακές ενισχύσεις στις τράπεζες, και αυτός ήταν ο λόγος της νέας υποβάθμισης στη βαθμίδα ΑΑ – με αρνητική προοπτική. Ο ρυθμός ανάπτυξης της Ιρλανδίας παρουσίασε αύξηση, για πρώτη φορά έπειτα από δύο χρόνια, κατά το πρώτο τρίμηνο φέτος, με ένα σημαντικό ποσοστό 2,7%. Ωστόσο, κατά τους αναλυτές, η εξέλιξη αυτή ήταν περισσότερο συγκυριακή και, επομένως, έχει σημασία η ανακοίνωση των στοιχείων για το δεύτερο τρίμηνο. Η ανεργία φέτος τον Ιούνιο διαμορφώθηκε στο 13,3% από 12,1% πέρσι τον ίδιο μήνα, ενώ οι εξαγωγές της μειώθηκαν στο 5μηνο κατά 6%, στοιχεία που καταδεικνύουν ότι υπάρχει πρόβλημα ουσιαστικής ανάκαμψης της ιρλανδικής οικονομίας. Πολύ υψηλότερη είναι η ανεργία στην Ισπανία, η οποία διαμορφώθηκε στο 20% από 18,1% πέρσι. Σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη, η Ισπανία κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Έπειτα από μια πτώση πάνω από 4% το 2009, το ΑΕΠ της αυξήθηκε οριακά κατά 0,1% το πρώτο τρίμηνο και κατά 0,2% το δεύτερο τρίμηνο, ενώ σε ετήσια βάση ο ρυθμός ανάπτυξης στο δεύτερο τρίμηνο παρέμενε αρνητικός (-0,2%). Μετά τη λήψη των μέτρων λιτότητας, όμως, τον περασμένο Ιούνιο, από την κυβέρνηση Θαπατέρο, ορισμένοι αναλυτές εκτιμούν ότι η Ισπανία θα γυρίσει και πάλι στην ύφεση. Η Πορτογαλία τα πήγε καλύτερα από Ιρλανδία και Ισπανία όσον αφορά στην ανάπτυξη, με έναν ετήσιο ρυθμό 1,4%, αλλά παραμένει κάτω από το μέσο όρο της Ευρωζώνης. Παράλληλα, είδε την ανεργία να αυξάνεται στο 10,8% από 9,7%.

Η ελεγχόμενη πτώχευση

Τα στοιχεία για την ανάπτυξη αφορούν στο δεύτερο τρίμηνο (ετήσιοι ρυθμοί), με εξαίρεση την Ιρλανδία, που αφορούν στο πρώτο τρίμηνο. Τα στοιχεία για την ανεργία αφορούν στον Ιούνιο, ενώ για τον πληθωρισμό στον Ιούλιο.
Οι αποκλίσεις στις οικονομίες της Ευρωζώνης επηρεάζουν την πολιτική της Γερμανίας όσον αφορά στην αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν η Ελλάδα και, σε μικρότερο βαθμό, οι άλλες χώρες της Περιφέρειας. Στο ερχόμενο συμβούλιο υπουργών Οικονομικών (Ecofin) θα συζητηθεί, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της γερμανικής κυβέρνησης, η πρόταση της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ για την ελεγχόμενη πτώχευση χωρών της Ευρωζώνης, με στόχο να φέρουν και οι πιστωτές, δηλαδή οι τράπεζες, το κόστος της αδυναμίας πληρωμής του χρέους τους. Το ερώτημα είναι γιατί ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων κ. Όλι Ρεν έσπευσε, την περασμένη εβδομάδα, να διαψεύσει ότι υπάρχει ενδεχόμενο να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, αν η θέση της Γερμανίας –η οποία επηρεάζει καθοριστικά την ευρωπαϊκή «γραμμή»– είναι υπέρ της αναδιάρθρωσης, όπως και το ΔΝΤ τάσσεται υπέρ μιας ήπιας αναδιάρθρωσης. Μια πιθανή απάντηση είναι ότι ο κ. Ρεν προχώρησε στη διάψευση, επειδή η αναδιάρθρωση δεν μπορεί να προαναγγελθεί. Αν δεν πρόκειται περί αυτού, τότε η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στο ότι η Γερμανία –ή/και η Γαλλία– θέλει να καθυστερήσει όσο το δυνατό περισσότερο την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους για λόγους εσωτερικής συγκυρίας. Αυτή η καθυστέρηση, όμως, θα έχει δυσανάλογα υψηλό κόστος για την Ελλάδα.

ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΎΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Ευκαιρίες και παγίδες της κρίσης

TOY ΑΚΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
epikaira.gr
Η παγίδα του ισχυρού ευρώ και των νέων κανόνων της Ευρωζώνης
«Πρέπει να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία για να γίνουμε καλύτερη και πιο ανταγωνιστική οικονομία», λέει συχνά ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, δίνοντας έναν αισιόδοξο τόνο στο καταθλιπτικό κλίμα που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα. Η κρίση, όμως, κρύβει και πολλές παγίδες, οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν για να μην πάει χαμένη η ευκαιρία και να μην συνεχιστεί η κατάσταση αυτή για μακρύ χρονικό διάστημα. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο στις σημερινές συνθήκες της μεγάλης διεθνούς οικονομικής κρίσης, η υπέρβαση της οποίας αποδεικνύεται και δύσκολη και μακροχρόνια. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν καθαρά τα προβλήματα που υπάρχουν στην αντιμετώπισή της. Από τη μια πλευρά, ο συναλλαγματικός «πόλεμος» παίρνει διαστάσεις εμπορικού «πολέμου», μετά το ορατό ενδεχόμενο επιβολής δασμών στις εισαγωγές κινεζικών προϊόντων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ως «αντίποινα» στην τεχνητή υποτίμηση του γουάν. Από την άλλη, τα υψηλά ελλείμματα στις χώρες της Ευρωζώνης και όχι μόνο δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τα παραδοσιακά μέτρα λιτότητας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα αδιέξοδο που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με μη συμβατικά μέτρα. Επιπλέον, το κυοφορούμενο νέο μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης, με αυστηρούς κανόνες για τα δημόσια οικονομικά και την ανταγωνιστικότητα, πιθανότατα να δυσκολέψει την πορεία της ελληνικής οικονομίας από το 2012-2013, οπότε αναμένεται να τεθεί σε ισχύ.
Η διάθεση στενότερης οικονομικής συνεργασίας με την Κίνα, όπως προέκυψε και από την πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού της κ. Γουέν Ζιαμπάο στην Αθήνα, είναι αναμφίβολα μια σημαντική ευκαιρία για την ελληνική οικονομία. Διότι, οι Κινέζοι ενδιαφέρονται να υλοποιήσουν μεγάλης κλίμακας επενδύσεις στη χώρα μας, την οποία εδώ και χρόνια βλέπουν ως την ιδανική πύλη για την προώθηση των προϊόντων τους στην Ευρώπη. Στην επιλογή τους αυτή έγειρε τη ζυγαριά η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας και το χαμηλότερο επίπεδο υποδομών που έχουμε σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, γεγονός που επιτρέπει πολλά περιθώρια για προώθηση επενδύσεων μεγάλης κλίμακας. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι μετά τη διαχείριση του εμπορευματικού σταθμού στο λιμάνι του Πειραιά από την Cosco, ο κ. Ζιαμπάο μετέφερε το ενδιαφέρον της κυβέρνησής του και για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης αλλά και για την ίδρυση εμπορευματικού σταθμού στο Θριάσιο, από όπου θα προωθούνται τα εμπορεύματα που εκφορτώνονται στον Πειραιά οδικώς ή σιδηροδρομικώς στην Ευρώπη.

Η Κίνα συμβάλλει στην ανατίμηση του ευρώ

Σημαντική ήταν και η αναφορά του κ. Ζιαμπάο ότι η Κίνα θα αγοράσει ελληνικά ομόλογα, όταν η χώρα μας θα επιστρέψει για δανεισμό στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων. «Με τα ξένα συναλλαγματικά αποθέματά της [Σ.Σ.: Υπολογίζονται στο αστρονομικό ποσό των 2,4 τρις δολαρίων] η Κίνα έχει ήδη αγοράσει και κρατά ελληνικά ομόλογα και με πολύ θετική διάθεση θα συμμετάσχει στην αγορά των νέων ομολόγων που πρόκειται να εκδοθούν από την Ελλάδα», είπε. Η δήλωση αυτή δεν προεξοφλεί, πάντως, το χρόνο επιστροφής της χώρας μας στις αγορές για μακροχρόνιο δανεισμό, καθώς είναι φανερό ότι η Κίνα δεν πρόκειται να σηκώσει μόνη της τον κίνδυνο μεγάλων αγορών κρατικών ομολόγων. Επομένως, θα κινηθεί στην κατεύθυνση αυτή μόνο όταν έχει μειωθεί σημαντικά ο κίνδυνος μιας τέτοιας επένδυσης, κάτι που με τα σημερινά δεδομένα προϋποθέτει και τη σημαντική μείωση του ελλείμματος και κάποιας μορφής αναδιάρθρωση του χρέους.
Η σπουδή του κ. Ζιαμπάο να μιλήσει για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας και γενικότερα της οικονομίας της Ευρωζώνης, καθώς και τη στήριξη της σταθερότητας του ευρώ, έχει και μία άλλη διάσταση, η οποία συνδέεται άμεσα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κίνα λόγω της συναλλαγματικής πολιτικής που ακολουθεί. Αναλυτές της αγοράς συναλλάγματος θεωρούν ότι στη μεγάλη άνοδο της ισοτιμίας του ευρώ έναντι του δολαρίου το τελευταίο διάστημα –εκτοξεύτηκε πάνω από τα 1,38 δολάρια στο τέλος της περασμένης εβδομάδας– συνέβαλε η Κίνα με την αναδιάρθρωση του χαρτοφυλακίου του κρατικού επενδυτικού οργανισμού της, του γνωστού ως SAFE, από το ακρωνύμιο του State Administration of Foreign Exchange, αγοράζοντας ευρώ και πουλώντας δολάρια.
Με άλλα λόγια, η «στήριξη του ευρώ», στην οποία αναφέρθηκε ο κ. Ζιαμπάο, δημιουργεί και προβλήματα ανταγωνιστικότητας στην Ευρώπη, στο βαθμό που η ισοτιμία του ευρωπαϊκού νομίσματος διατηρηθεί και πάλι σε υψηλά επίπεδα. Είναι βέβαιο ότι στην Ευρώπη, όπως και στην Αμερική, θα ήθελαν μια γενναία ανατίμηση του γουάν και όχι συναλλαγματικούς ελιγμούς, σαν αυτούς που συνηθίζει η ασιατική υπερδύναμη, η οποία τονίζει σε κάθε περίπτωση, όπως έκανε και από την Αθήνα, ότι, παρά την πρόοδό της, παραμένει πολύ φτωχότερη από τις άλλες μεγάλες οικονομικές δυνάμεις. Η Κίνα θεωρείται σήμερα όχι μόνο από την Αμερική και την Ευρώπη, αλλά και την Ιαπωνία, ότι δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία με την εμμονή της στη χειραγώγηση της ισοτιμίας του νομίσματός της. Ο κ. Ζιαμπάο αρνήθηκε κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον στα τέλη Σεπτεμβρίου ότι χειραγωγεί την ισοτιμία του γουάν, αλλά δεν έγινε πειστικός, καθώς η Κίνα έχει πολύ μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα. Ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος κ. Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί τους Κινέζους μετρ της συναλλαγματικής πολιτικής, καθώς παραπλανούν συνεχώς τους Αμερικανούς και έθεσε το ρητορικό ερώτημα: «Μήπως μια νύχτα ξύπνησαν οι Κινέζοι και βρέθηκαν με 2 δις δολάρια μέσα στα σεντούκια τους;».

Σοβαρές διαφωνίες για τους νέους κανόνες της Ευρωζώνης

Την υψηλή ισοτιμία του ευρώ μπορεί να αντέξει –και αυτή με δυσκολία– μόνο η Γερμανία, που έχει κάνει «εσωτερική υποτίμηση», έχει κρατήσει δηλαδή καθηλωμένους τους μισθούς των εργαζομένων της επί μία δεκαετία, αλλά έχει και υψηλή τεχνολογική ποιότητα και παραγωγικότητα. Αντίθετα, για τις χώρες του Νότου της Ευρωζώνης τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα με τους κανόνες που πρότεινε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι οποίοι προβλέπουν απαγορευτικά πρόστιμα για τις χώρες με υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα και χρέος αλλά και με χαμηλή ανταγωνιστικότητα. Ειδικότερα, προβλέπεται η επιβολή ελλείμματος ίσου με το 0,2% του ΑΕΠ μίας χώρας –στην περίπτωση της Ελλάδας αντιστοιχεί σε περίπου 500 εκατ. ευρώ ετησίως–, όταν το έλλειμμα υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος δεν μειώνεται κατά ποσοστό τουλάχιστον 4% του ΑΕΠ ετησίως, δηλαδή κατά περίπου 10 δις ευρώ το χρόνο. Παράλληλα, αν μια χώρα δεν συμμορφωθεί με τα κριτήρια ανταγωνιστικότητας που έχουν τεθεί, θα πρέπει να πληρώνει πρόστιμο ίσο με το 0,1% του ΑΕΠ το χρόνο, ενώ αυτό προβλέπεται ότι θα ισχύει μόνο για τις χώρες με έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών τους. Είναι φανερό ότι με τους κανόνες αυτούς δεν είναι εύκολο να σταθεί όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και ισχυρότερες οικονομίες στην Ευρωζώνη. Για το λόγο αυτό, οι αντιδράσεις από τη Γαλλία, την Ιταλία και άλλες χώρες στις προτάσεις της Κομισιόν ήταν έντονες και το θέμα δεν συζητήθηκε στο Συμβούλιο Ecofin της 1ης Οκτωβρίου, αλλά θα εισαχθεί για συζήτηση στις 18 Οκτωβρίου. Το θέμα είναι να δούμε ποια θέση θα πάρει και η ελληνική κυβέρνηση για το φλέγον αυτό ζήτημα.

Τι κρύβει η επίθεση φιλίας της Κίνας στην Ελλάδα

ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΑΛΑΡΡΥΤΗ
epikaira.gr
Πιο εντυπωσιακά από τα όσα εξήγγειλε για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας ο Κινέζος πρωθυπουργός και πιο αποκαλυπτικά από τις δεσμεύσεις του για στρατηγική συνεργασία των δύο κρατών ήταν ίσως αυτά που με πάθος ανέφερε για την ελληνική ιστορία. Στην ομιλία του στη Βουλή, στην επίσκεψή του στην Ακρόπολη, στο καφέ έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πατησίων, όταν, εκτός πρωτοκόλλου και προς μεγάλη έκπληξη όλων, κάθισε με ένα ζευγαράκι Ελλήνων και το παιδί τους για να απολαύσει την απογευματινή λιακάδα και άρχισε να μοιράζεται μαζί τους τις σκέψεις του για τη χώρα μας. «Η Ελλάδα είναι σαν μία θάλασσα που χύνονται όλα τα ποτάμια μέσα της, είναι σαν ένα μεγάλο βουνό, δυνατό…». Είναι σημαντικά τα όσα λυρικά και εγκωμιαστικά είπε και επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία όχι επειδή μας κολάκευσαν, αλλά διότι υπενθύμισαν πόσο μεγάλο είναι το άυλο κεφάλαιο που διαθέτει η Ελλάδα. Τόσο, που ακόμα και σε περίοδο χρεοκοπίας μπορεί να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση.

China town στη Μεσόγειο

Το πρωτοσέλιδο των «Επικαίρων» εύγλωττο. Μόνο που έχει ημερομηνία 4 Μαρτίου 2010. Έπρεπε να περάσουν εφτά μήνες και η χώρα να γίνει δέσμια του ΔΝΤ και του Μνημονίου για να αποδεχτεί η κυβέρνηση την πρόταση της συντακτικής ομάδας του περιοδικού. Αν η πρότασή μας είχε γίνει από τότε αποδεκτή, οι δεσμεύσεις που έδωσε τώρα η κυβέρνηση προς την Κίνα και προς το Κατάρ ασφα- λώς θα ήταν λιγότερες...
Η διαφαινόμενη επιλογή της Κίνας είναι να καταστήσει την Ελλάδα στρατηγικό εταίρο και αιχμή του δόρατος στην εξελισσόμενη και αναπόφευκτη οικονομική επέλασή της στην Ευρώπη. Οι λόγοι είναι αρκετοί. Η εκτίμησή τους για έναν αρχαίο λαό και πολιτισμό όπως ο ελληνικός πηγάζει από το γεγονός ότι, όντες οι ίδιοι παλαιό έθνος και φορείς μεγάλου πολιτισμού, εκτιμούν πως σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους μπορούν να συνεννοηθούν καλύτερα με εμάς προκειμένου να κάνουν business. Έχουν μια υπεροψία απέναντι στα νεότερα δυτικά έθνη, ίσως και μια διάθεση ρεβανσισμού, όχι όμως με εμάς. Το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί γεωγραφική πύλη εισόδου στην ΕΕ «κουμπώνει» με τον πολιτισμικό παράγοντα και με το πλεονέκτημα ότι ο ελληνικός εμπορικός στόλος είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο και ήδη διακινεί μεγάλο μέρος των κινεζικών προϊόντων σε όλο τον πλανήτη. Εξ ου και η ανακοίνωση από τον Γουέν Ζιαμπάο για ίδρυση ταμείου 5 δις δολαρίων προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η ναυπήγηση ελληνικών πλοίων σε κινεζικά ναυπηγεία. Σημειωτέον ότι η Κίνα είναι πλέον η πρώτη δύναμη παγκοσμίως στον τομέα της ναυπήγησης. Το σχέδιό τους είναι ολοκληρωμένο. Θέλουν τον ελληνικό στόλο να μεταφέρει τα προϊόντα τους στον Πειραιά στον προβλήτα που διαχειρίζεται η Cosco –τις δυνατότητες διαχείρισης εμπορευματοκιβωτίων του οποίου θα αναβαθμίσουν– και από εκεί, ίσως και μέσω του ΟΣΕ που επίσης τους ενδιαφέρει, να διακινούνται στην Ευρώπη. Εξετάζουν την απόκτηση και δεύτερου προβλήτα στη Βόρεια Ελλάδα, δεσμεύτηκαν να αυξήσουν τις εισαγωγές ελληνικών προϊόντων στην Κίνα και τις κινεζικές επενδύσεις εδώ, στοχεύουν να υπερδιπλασιάσουν στα 8 δις ευρώ το διμερές εμπόριο μέχρι το 2015, θέλουν απευθείας πτήσεις Αθήνα – Πεκίνο, τους ενδιαφέρει ο τραπεζικός τομέας, του τουρισμού, των επικοινωνιών, των κατασκευών, υποσχέθηκαν ότι θα αγοράσουν ελληνικά ομόλογα στέλνοντας ισχυρό μήνυμα στις αγορές, με αποτέλεσμα ήδη να εκδηλώνεται τάση αποκλιμάκωσης των spreads. Η Κίνα είναι η χώρα με τα περισσότερα συναλλαγματικά διαθέσιμα στον κόσμο –περίπου 2,5 τρις ευρώ– και κρατά το μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού χρέους. Η στήριξή της στα ελληνικά ομόλογα, όπως παραδέχεται ο διεθνής Τύπος, μπορεί να αποδειχτεί καταλυτική όταν η Ελλάδα βγει για δανεισμό.
Γιατί οι Κινέζοι μας «προσφέρουν» όλα αυτά; Επειδή απλά μας συμπαθούν; Όχι. Διότι θέλουν να διευρύνουν τις οικονομικές σχέσεις με την ΕΕ και επέλεξαν να το κάνουν μέσω της Ελλάδας για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Ο Κινέζος πρωθυπουργός, στην ομιλία του στη Βουλή, ήταν σαφής: «Θα στηρίξουμε το ευρώ, δεν θα μειώσουμε τις θέσεις μας σε ευρωπαϊκά ομόλογα. Για εμάς η ενίσχυση της συνεργασίας με την Ευρώπη δεν είναι ευκαιριακή, είναι μακροπρόθεσμη εξωτερική πολιτική».

Κινεζική επέλαση στην Ευρώπη: Ευλογία ή κατάρα για την Ελλάδα;

Οι ίδιοι έχουν τους λόγους τους για την ήδη συντελούμενη και επιταχυνόμενη διείσδυση στην Ευρώπη. Διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία των Αμερικανών στην παγκόσμια οικονομική κυριαρχία. Ανεξαρτήτως αν θα το καταφέρουν ή όχι, το ερώτημα για εμάς είναι: «Ο σχεδιασμός τους, στον οποίο συμπεριλαμβανόμαστε, μας συμφέρει;». Εξαρτάται και από τους δικούς μας χειρισμούς. Είναι χωρίς κινδύνους αυτή η συνεργασία; Όχι, κάθε άλλο. Έχοντας ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης, τεχνητά υποτιμημένο νόμισμα προκειμένου να προωθεί τις εξαγωγές της, με εκτεταμένο λαθρεμπόριο να διεξάγεται στα προϊόντα της και ασκώντας τεράστια πίεση διεθνώς στο κόστος εργασίας, η «είσοδός» της Κίνας στην Ελλάδα και μέσω αυτής στην Ευρώπη προφανώς δεν είναι απλό πράγμα. Εδικά σε μια περίοδο όπου στην ΕΕ, αλλά κυρίως στη χώρα μας ως «πειραματόζωο», ξεθεμελιώνεται βιαίως η μεσαία τάξη, αποδομούνται οι εργασιακές σχέσεις και επιβάλλονται ακραίες μορφές νεοφιλελευθερισμού, η «κινεζική νόσος» μπορεί να βρει συνθήκες επιδημικής εξάπλωσης. Η Ελλάδα δεν μπορεί βεβαίως να αποτρέψει τον κινεζικό σχεδιασμό – κανείς δεν μπορεί. Το γεγονός όμως ότι η χώρα μας, στο μυαλό των Κινέζων, έχει κεντρικό ρόλο στα σχέδιά τους για οικονομική διείσδυση στην Ευρώπη, καταδεικνύει τις δυνατότητες και τη δυναμική που έχει η Ελλάδα, παρά την κακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Η Wall Street Journal, σχολιάζοντας τις διαβεβαιώσεις του Γουέν Ζιαμπάο ότι η Κίνα θα βοηθήσει την Ελλάδα ποικιλοτρόπως αγοράζοντας και ελληνικά ομόλογα, υπογραμμίζει ότι «αποτελούν τη σημαντικότερη ίσως απόδειξη στήριξης της Ευρωζώνης εν μέσω των προβλημάτων χρέους που αντιμετωπίζει η περιοχή και αντανακλούν την αυξανόμενη πρόθεση του ασιατικού γίγαντα να εκμεταλλευτεί την οικονομική του επιρροή προκειμένου να εξασφαλίσει ευρύτερη διεθνή επιρροή». Η γαλλική Figaro βλέπει τα ίδια κίνητρα και παρατηρεί ότι «η μεγαλύτερη αναδυόμενη οικονομία του κόσμου, η Κίνα, ενδιαφέρεται στενά για μία από τις πιο μικρές οικονομίες της ζώνης του ευρώ, την Ελλάδα». Ο Guardian σημειώνει τη δήλωση του Γουέν Ζιαμπάο στον Αντώνη Σαμαρά ότι «η Ελλάδα είναι ο καλύτερος φίλος της Κίνας στην ΕΕ».

Οι δυνατότητες της Ελλάδας αναδεικνύονται εν μέσω κρίσης

Η περίπτωση της Κίνας, αν και η πιο ηχηρή και εντυπωσιακή όσον αφορά στο ειδικό βάρος και στις θετικές επιπτώσεις που μπορεί να δημιουργήσει η παρέμβασή της, δεν είναι η μόνη που υπενθυμίζει τις δυνατότητες της Ελλάδας να διαμορφώσει σχέσεις και συμμαχίες οι οποίες –πέραν της βοήθειας που μπορούν να της παράσχουν για να αντεπεξέλθει στη συγκυρία– δημιουργούν προϋποθέσεις για να ενισχύσει η χώρα μακροπρόθεσμα τη θέση της στην ΕΕ αλλά και ευρύτερα το ρόλο της στις ευρωατλαντικές και παγκόσμιες οικονομικές, πολιτικές και αμυντικές δομές, με προφανή οφέλη: Αναπτυξιακά, προώθησης των θέσεών της στην εξωτερική πολιτική, ασφαλείας – εξισορρόπησης των πιέσεων από εχθρικές ή ανταγωνιστικές χώρες κ.ά.
Το γεωπολιτικό δυναμικό της Ελλάδας έχει δυνατότητα εξακτίνωσης σε περιοχές πολύ πέραν του άμεσου περίγυρού της διότι είναι πολυδιάστατο και διαθέτει πλεονεκτήματα και αποθέματα –γεωστρατηγικά, γεωοικονομικά, πολιτισμικά – ιστορικά, ομογενειακής διασποράς, επιχειρηματικής δραστηριότητας, παγκόσμιας «αναγνωρισιμότητας»–, με τα οποία, μέσω διαφορετικής μείξης και προτάγματος αναλόγως της εκάστοτε στόχευσης, μπορεί να απευθυνθεί σε ευρύ φάσμα πιθανών εταίρων και συμμάχων. Όλο αυτό το δυναμικό, δε, εκπέμπει και λειτουργεί σχεδόν από μόνο του, δίχως καν να υποστηρίζεται κεντρικά στο βαθμό που του πρέπει και απαιτείται, πολλές φορές μάλιστα υπονομεύεται εσωτερικά λόγω ποικίλων παραγόντων που κυμαίνονται από την άγνοια και την ιδεοληψία έως τη σκοπιμότητα.