elzoni.gr
Γράφει η
Γωγώ Ατζολετάκη
Γωγώ Ατζολετάκη
Γενικά δεν θυμώνω εδώ και αρκετά χρόνια. Το άθλημα το έκοψα, όταν σε κάποιο στάδιο της ζωής μου συνειδητοποίησα ότι ο θυμός είναι μια «εφηβική» ασθένεια, που συνδέεται άμεσα με την ανωριμότητα, την άγνοια και την έλλειψη πειθαρχίας. Η έκφραση δε του θυμού (αυτό, το να παίρνεις το τασάκι και να το εκσφενδονίζεις στον ολόσωμο καθρέφτη απέναντι) αποφάσισα ότι δηλοί απώλεια ψυχραιμίας (ολέθριο !) , χαμηλό επίπεδο, και εν γένει luck of style, που θα ’λεγαν κι οι φίλοι μας οι Βρετανοί.
Αυτά όμως πριν από δυο-τρία χρόνια. Ξαφνικά, υποδόρια και ανεπαίσθητα, άρχισε να γεννιέται μέσα μου θυμός. Θυμός που αυξάνει, που διογκούται, που καταπιέζεται, και που θέλει να εκραγεί…
Θυμός γι’ αυτή την αγαπημένη πατρίδα, που την κατάντησαν για ακόμη μια φορά χαλάκι για να σκουπίζουν τις λάσπες τους τα μεγάλα συμφέροντα. Θυμός για τα ψέματα, που μας τροφοδότησαν από την μεταπολίτευση και μετά, κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι αφού ξεπεράσαμε τη δικτατορία (την επάρατο και επαχθή) εισπνέαμε επιτέλους τον καθαρό, τον διάφανο, τον ελεύθερο, τον αλληλέγγυο αέρα της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που την καπηλεύτηκαν, την ξέσκισαν, και τελικά την πούλησαν σε πολύ καλή τιμή οι εκλεγμένοι πατέρες του έθνους.
Είμαι θυμωμένη για όλες τις άδειες βιτρίνες που συναντώ καθημερινά στο δρόμο μου από μαγαζιά που έσφυζαν άλλοτε από εμπορική ακμή. Κλείνουν τις επιχειρήσεις τους οι άνθρωποι και μετά κλείνονται στα σπίτια τους παλεύοντας με χάπια το άγχος και την κατάθλιψη, που τείνει να γίνει η υπ. αριθμόν 1 ασθένεια της χώρας. (Αυτή η λεπτομέρεια δεν μετρήθηκε ακόμα στατιστικά ούτε από τους «Πατέρες» μας , ούτε από τους τελούντες λειτούργημα δημοσιογράφους).
Νιώθω θυμό για τους προχωρημένης ηλικίας συνέλληνες, που έχουν συρθεί – τώρα, στο βασίλεμα της ζωής τους- σε μια στενάχωρη, αναξιοπρεπή διαβίωση. Για τα νέα παιδιά, που είναι καταδικασμένα στην ανεργία. Για τους απόφοιτους, που δεν τόλμησαν να δηλώσουν στο μηχανογραφικό σχολή εκτός του τόπου μονίμου διαμονής τους, γιατί αν «περνούσαν» σε άλλη πόλη, οι γονείς τους αδυνατούσαν να τους εξασφαλίσουν το σπουδαστικό επίδομα.
Θυμώνω πολύ, όταν βλέπω το ξεπούλημα της υπέροχης πατρίδας μου σε σύγχρονους μανδαρίνους και φουσκωτούς πετρελαιάδες, στο όνομα των επενδύσεων και των πολυπληθών θέσεων εργασίας. Θυμώνω κι όταν βλέπω την ατιμωρησία. Εμπαιγμός κι εδώ, ανερυθρίαστος και επαναλαμβανόμενος εμπαιγμός. Κι ο θυμός μου μεγαλώνει όταν ακούω κάποιους να λένε: «Αναλαμβάνω την ευθύνη». Τι σημαίνει, αλήθεια, «ανάληψη της ευθύνης» στη νέα ελληνική πολιτική ορολογία ; Γιατί τα ελληνικά που ξέρω (και ξέρω αρκετά), δεν μου φτάνουν για να το ερμηνεύσω.
Νιώθω θυμό και θέλω να τον εκφράσω, αλλά δεν ξέρω πώς. Στη Γαλλία… βλέπουμε τι γίνεται… Γεμίζουν οι δρόμοι από χιλιάδες χιλιάδων, που βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν για το συνταξιοδοτικό. Όχι μόνο στο Παρίσι- σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Ξεχύνονται στο δρόμο πολίτες πάσης κατηγορίας και ηλικίας, για να διαδηλώσουν. Μέσα στο ανθρώπινο κύμα και οι μαθητές των σχολείων, σε μια προσπάθεια να προστατέψουν από τώρα το μέλλον, που τους ετοιμάζει ο κ. Σαρκοζί. Όλοι μαζί – Μια γροθιά.
Εδώ σε μας, πότε έγινε αυτό ; Ποτέ! Ποτέ δεν υπήρξε μαζική διαμαρτυρία για κάτι, όσα χρόνια ζω εγώ τουλάχιστον. Συντεχνιακές μόνο απεργίες και διαδηλώσεις, περιστασιακά, όταν θίγεται κάποιο συμφέρον τους, ή όποτε τους τσούζει στην τσέπη ένα νομοσχέδιο. Με αποτέλεσμα μια ομάδα ανθρώπων να ταλαιπωρεί το υπόλοιπο σύνολο του πληθυσμού.
Ακόμα και τώρα που το καζάνι βράζει, σ’ αυτή τη φιλτάτη πατρίδα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Κι όμως υπάρχει πολύς, πάρα πολύς κόσμος έξω που θέλει να διαμαρτυρηθεί, αλλά… πώς να το κάνει ; Εγώ, πώς να το κάνω ; Να διαδηλώσω με τους φορτηγατζήδες ; Δεν είμαι φορτηγατζού ! Με την ΑΔΕΔΥ επίσης δεν μπορώ, δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος. Ούτε με την ΟΤΟΕ, δεν είμαι τραπεζικός. Να κατέβω με τους συνταξιούχους ; Δεν είμαι συνταξιούχος, κι απ’ ότι προβλέπεται θ’ αργήσω πολύ να γίνω. Από την άλλη, δεν θέλω να διαμαρτυρηθώ με τη σημαία ενός κόμματος, δεν πιστεύω πια ούτε σε κόμματα, ούτε σε πολιτικές ιδεολογίες. Πεθάνανε ! Πεθάνανε, γιατί προδοθήκανε. Όλα τα συστήματα, στο όνομα της εκάστοτε νομενκλατούρας. Δεν θέλω κόμματα, δεν θέλω χρώματα, δεν θέλω ν’ ακούω για χρίσματα και για θαυματοποιούς. Μπορώ να έχω έναν ΑΝΘΡΩΠΟ, παρακαλώ ; Μπορώ, ως Ελληνίδα πολίτις, να έχω έναν έντιμο, ξεκάθαρο και ανεπίβουλο άνθρωπο; Που να μπει στην πολιτική πλούσιος και να βγει πένης, όπως έγινε με τον Χαρίλαο Τρικούπη ;
Ξέρω… απέχουμε πολύ από το όραμά μου. Γι’ αυτό μένω στη γωνιά μου με το θυμό μου, αναμασώντας κάποιους στίχους από το Φουέντε Οβεχούνα του Λόπε ντε Βέγκα…
-Μεγάλο ποτάμι, φουσκωμένο, η οργή του λαού
κυλάει πάνω απ’ τα χωράφια
Ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει….
Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την οργή του λαού, όμως ο άτολμος και προσδεδεμένος στα μικροσυμφέροντα Έλληνας λαός, αδυνατεί να το καταλάβει. Δεν ξέρει τη δύναμή του, ούτε πού βρίσκεται αυτή η δύναμη. Θέλει να ελπίζει ακόμα ότι η δύναμη βρίσκεται στην ψήφο του. Λάθος ! Παρήλθον αυτές οι εποχές. Δεν βρίσκεται όμως ούτε στις ολιγομελείς (σχετικά) συντεχνιακές διαμαρτυρίες. Η Δύναμη βρίσκεται στη γροθιά του συνόλου. Η ισχύς εν τη ενώσει !
Αυτό περιμένω εγώ. Το μεγάλο, φουσκωμένο ποτάμι. Να το δω να ξεχύνεται και να ενωθώ μαζί του!
--Η κ. Γωγώ Ατζολετάκη είναι ηθοποιός και συγγραφέας
Αυτά όμως πριν από δυο-τρία χρόνια. Ξαφνικά, υποδόρια και ανεπαίσθητα, άρχισε να γεννιέται μέσα μου θυμός. Θυμός που αυξάνει, που διογκούται, που καταπιέζεται, και που θέλει να εκραγεί…
Θυμός γι’ αυτή την αγαπημένη πατρίδα, που την κατάντησαν για ακόμη μια φορά χαλάκι για να σκουπίζουν τις λάσπες τους τα μεγάλα συμφέροντα. Θυμός για τα ψέματα, που μας τροφοδότησαν από την μεταπολίτευση και μετά, κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι αφού ξεπεράσαμε τη δικτατορία (την επάρατο και επαχθή) εισπνέαμε επιτέλους τον καθαρό, τον διάφανο, τον ελεύθερο, τον αλληλέγγυο αέρα της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που την καπηλεύτηκαν, την ξέσκισαν, και τελικά την πούλησαν σε πολύ καλή τιμή οι εκλεγμένοι πατέρες του έθνους.
Είμαι θυμωμένη για όλες τις άδειες βιτρίνες που συναντώ καθημερινά στο δρόμο μου από μαγαζιά που έσφυζαν άλλοτε από εμπορική ακμή. Κλείνουν τις επιχειρήσεις τους οι άνθρωποι και μετά κλείνονται στα σπίτια τους παλεύοντας με χάπια το άγχος και την κατάθλιψη, που τείνει να γίνει η υπ. αριθμόν 1 ασθένεια της χώρας. (Αυτή η λεπτομέρεια δεν μετρήθηκε ακόμα στατιστικά ούτε από τους «Πατέρες» μας , ούτε από τους τελούντες λειτούργημα δημοσιογράφους).
Νιώθω θυμό για τους προχωρημένης ηλικίας συνέλληνες, που έχουν συρθεί – τώρα, στο βασίλεμα της ζωής τους- σε μια στενάχωρη, αναξιοπρεπή διαβίωση. Για τα νέα παιδιά, που είναι καταδικασμένα στην ανεργία. Για τους απόφοιτους, που δεν τόλμησαν να δηλώσουν στο μηχανογραφικό σχολή εκτός του τόπου μονίμου διαμονής τους, γιατί αν «περνούσαν» σε άλλη πόλη, οι γονείς τους αδυνατούσαν να τους εξασφαλίσουν το σπουδαστικό επίδομα.
Θυμώνω πολύ, όταν βλέπω το ξεπούλημα της υπέροχης πατρίδας μου σε σύγχρονους μανδαρίνους και φουσκωτούς πετρελαιάδες, στο όνομα των επενδύσεων και των πολυπληθών θέσεων εργασίας. Θυμώνω κι όταν βλέπω την ατιμωρησία. Εμπαιγμός κι εδώ, ανερυθρίαστος και επαναλαμβανόμενος εμπαιγμός. Κι ο θυμός μου μεγαλώνει όταν ακούω κάποιους να λένε: «Αναλαμβάνω την ευθύνη». Τι σημαίνει, αλήθεια, «ανάληψη της ευθύνης» στη νέα ελληνική πολιτική ορολογία ; Γιατί τα ελληνικά που ξέρω (και ξέρω αρκετά), δεν μου φτάνουν για να το ερμηνεύσω.
Νιώθω θυμό και θέλω να τον εκφράσω, αλλά δεν ξέρω πώς. Στη Γαλλία… βλέπουμε τι γίνεται… Γεμίζουν οι δρόμοι από χιλιάδες χιλιάδων, που βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν για το συνταξιοδοτικό. Όχι μόνο στο Παρίσι- σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Ξεχύνονται στο δρόμο πολίτες πάσης κατηγορίας και ηλικίας, για να διαδηλώσουν. Μέσα στο ανθρώπινο κύμα και οι μαθητές των σχολείων, σε μια προσπάθεια να προστατέψουν από τώρα το μέλλον, που τους ετοιμάζει ο κ. Σαρκοζί. Όλοι μαζί – Μια γροθιά.
Εδώ σε μας, πότε έγινε αυτό ; Ποτέ! Ποτέ δεν υπήρξε μαζική διαμαρτυρία για κάτι, όσα χρόνια ζω εγώ τουλάχιστον. Συντεχνιακές μόνο απεργίες και διαδηλώσεις, περιστασιακά, όταν θίγεται κάποιο συμφέρον τους, ή όποτε τους τσούζει στην τσέπη ένα νομοσχέδιο. Με αποτέλεσμα μια ομάδα ανθρώπων να ταλαιπωρεί το υπόλοιπο σύνολο του πληθυσμού.
Ακόμα και τώρα που το καζάνι βράζει, σ’ αυτή τη φιλτάτη πατρίδα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Κι όμως υπάρχει πολύς, πάρα πολύς κόσμος έξω που θέλει να διαμαρτυρηθεί, αλλά… πώς να το κάνει ; Εγώ, πώς να το κάνω ; Να διαδηλώσω με τους φορτηγατζήδες ; Δεν είμαι φορτηγατζού ! Με την ΑΔΕΔΥ επίσης δεν μπορώ, δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος. Ούτε με την ΟΤΟΕ, δεν είμαι τραπεζικός. Να κατέβω με τους συνταξιούχους ; Δεν είμαι συνταξιούχος, κι απ’ ότι προβλέπεται θ’ αργήσω πολύ να γίνω. Από την άλλη, δεν θέλω να διαμαρτυρηθώ με τη σημαία ενός κόμματος, δεν πιστεύω πια ούτε σε κόμματα, ούτε σε πολιτικές ιδεολογίες. Πεθάνανε ! Πεθάνανε, γιατί προδοθήκανε. Όλα τα συστήματα, στο όνομα της εκάστοτε νομενκλατούρας. Δεν θέλω κόμματα, δεν θέλω χρώματα, δεν θέλω ν’ ακούω για χρίσματα και για θαυματοποιούς. Μπορώ να έχω έναν ΑΝΘΡΩΠΟ, παρακαλώ ; Μπορώ, ως Ελληνίδα πολίτις, να έχω έναν έντιμο, ξεκάθαρο και ανεπίβουλο άνθρωπο; Που να μπει στην πολιτική πλούσιος και να βγει πένης, όπως έγινε με τον Χαρίλαο Τρικούπη ;
Ξέρω… απέχουμε πολύ από το όραμά μου. Γι’ αυτό μένω στη γωνιά μου με το θυμό μου, αναμασώντας κάποιους στίχους από το Φουέντε Οβεχούνα του Λόπε ντε Βέγκα…
-Μεγάλο ποτάμι, φουσκωμένο, η οργή του λαού
κυλάει πάνω απ’ τα χωράφια
Ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει….
Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την οργή του λαού, όμως ο άτολμος και προσδεδεμένος στα μικροσυμφέροντα Έλληνας λαός, αδυνατεί να το καταλάβει. Δεν ξέρει τη δύναμή του, ούτε πού βρίσκεται αυτή η δύναμη. Θέλει να ελπίζει ακόμα ότι η δύναμη βρίσκεται στην ψήφο του. Λάθος ! Παρήλθον αυτές οι εποχές. Δεν βρίσκεται όμως ούτε στις ολιγομελείς (σχετικά) συντεχνιακές διαμαρτυρίες. Η Δύναμη βρίσκεται στη γροθιά του συνόλου. Η ισχύς εν τη ενώσει !
Αυτό περιμένω εγώ. Το μεγάλο, φουσκωμένο ποτάμι. Να το δω να ξεχύνεται και να ενωθώ μαζί του!
--Η κ. Γωγώ Ατζολετάκη είναι ηθοποιός και συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου