Το φαινόμενο Δημαράς δεν είναι μεταφυσικό

elzoni.gr

19/10/2010

Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία. Αυτά που έρχονταν και πεισματικά τα κόμματα του πολιτικού μας σκηνικού δεν ήθελαν και δεν θέλουν να δουν.


Παρασυρμένοι όλοι από τον τυφώνα των φιλοδοξιών τους, τυφλωμένοι από την μακρά παραμονή στην εξουσία, μεγάλοι και μικροί – γιατί κομμάτι από την εξουσία αρπάζουν και οι λεγόμενοι «μικροί» - έβλεπαν μια κοινωνία σε βρασμό, αλλά συνέχιζαν την αυτοκαταστροφική τους πορεία. Και την συνεχίζουν.


Βυθισμένη στην ύφεση, με την ανεργία στο 12%, με τον πληθωρισμό στο 6%, με μοναδικά έσοδα τους αβάσταχτους φόρους, η χώρα ζει μια σκληρή πραγματικότητα, από την οποία δεν μοιάζει να υπάρχει διέξοδος.


Αλλά και πάλι έχουν όλοι βγάλει το χέρι του Τιραμόλα. Ένα χέρι μακρύ, που ξεπερνά εμπόδια, αδιαφορεί για την αλήθεια, στρίβει γωνίες και δείχνει τον επόμενο ένοχο.


Αλληλοκατηγορίες και διαγκωνισμοί για το ποιος είχε το… καλύτερο έλλειμμα. Καμιά ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Όλοι τα έφτιαξαν τέλεια. Επί των ημερών όλων, υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη. Επί των ημερών όλων νοικοκυρεύτηκε η χώρα.


Αλλά ακόμη ψάχνουμε να βρούμε πώς με τόσο υψηλή ανάπτυξη συνέχισαν να τραβούν την ανηφόρα τα χρέη και τα ελλείμματα. Ακόμη ψάχνουμε να νοικοκυρευτούμε, αλλά έχουμε τον ανοικοκύρευτο.


Κάθε άλλο παρά απορίας άξιον είναι η εντυπωσιακή πορεία του Γιάννη Δημαρά προς την Περιφέρεια. Το «φαινόμενο Δημαράς» δεν είναι μεταφυσικό. Έχει να κάνει με την κατάσταση στην οποία έφεραν την χώρα οι μάγοι που μας κυβερνούσαν και εξακολουθούν να μας κυβερνούν.


Άνθρωποι φιλόδοξοι, κολλημένοι στις καρέκλες τους, αγωνιζόμενοι μόνο για την προσωπική τους πολιτική – και όχι μόνο – επιβίωση. Με απίστευτο θράσος συνεχίζουν να κυκλοφορούν – στα κανάλια, όχι στους δρόμους – και να προβάλλουν το «εγώ» τους.


Ποτέ τους δεν ένιωσαν την ανάγκη να απολογηθούν για πράξεις και παραλείψεις τους. Βλέπουν κι’ αυτοί το άθλιο αποτέλεσμα της παρουσίας τους στην δημόσια ζωή της χώρας και ρίχνουν τα βάρη στους αντιπάλους τους.

Κάποιοι, άνοιξαν την πόρτα και βγήκαν. Είτε επειδή, όπως ο Δημαράς, είδαν την αδιέξοδη πολιτική που ασκείται και που τελικά δεν κατέληξε πουθενά αλλού, παρά στο Μνημόνιο.


Είτε επειδή έπεσαν θύματα της θρασύτατης, ανενδοίαστης και ρουσφετολογικής πολιτικής ενός πελατειακού συστήματος που το πολιτικό σύστημα έστησε για να εξυπηρετεί τις ανάγκες τις δικές τους – όχι της χώρας.


Χάιδεψαν αυτιά, μοίρασαν υποσχέσεις, επιδόθηκαν σε αναξιοκρατικά βολέματα ημετέρων, δημιούργησαν κομματικούς στρατούς και τελικά οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.


Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι στην χώρα. Και εντός και εκτός των κομμάτων. Άνθρωποι αποτελεσματικοί, αδιάφθοροι, εργατικοί, χωρίς φρου-φρου κι’ αρώματα.


Αυτήν την στιγμή, ο κόσμος βλέπει περιπτώσεις όπως αυτή του Δημαρά ως καταφύγιο και αποκούμπι. Σαν την τελευταία ελπίδα.


Στην χώρα έχουν διεξαχθεί τέσσερις εθνικές εκλογές με σύνθημα «μηχανογράφηση παντού». Το αποτέλεσμα ήταν, κάθε φορά, «μηχανογράφηση πουθενά».


Όλες οι εκλογές γίνονται με σύνθημα την αντιδιαφθορά. Και η χώρα βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην βρώμα της.


Και ενώ όλη η κοινωνία δηλώνει πως η χώρα έπεσε στα χέρια διεφθαρμένων και ανίκανων, τα κόμματα έκαναν το λάθος να χρίσουν υποψηφίους. Αυτές οι εκλογές, οι περιφερειακές εκλογές, ήσαν η μοναδική ευκαιρία τους να αφήσουν την κοινωνία ελεύθερη να αποφασίσει.


Δεν το έκαναν, όμως, γιατί και πάλι θέλουν να μετρήσουν τις δυνάμεις τους. Να μοιράσουν περιφέρειες και δήμους, να δουν τα χρώματα στον χάρτη της Ελλάδας το βράδυ των εκλογών.


Και δεν βλέπουν ότι η Ελλάδα έχει χάσει το χρώμα της. Δεν θέλουν να δουν  ότι οι Έλληνες έχουν βυθιστεί σε βαθιά απογοήτευση. Δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι απλώς έκαναν άλλο ένα  (σκόπιμο) λάθος.