7 Οκτωβρίου 2010 και ώρα 0600 το πρωί τοπική Σιγκαπούρη.
Μόλις έφτασα ξανά για να επιθεωρήσω πλοία της εταιρίας.
Στις ατελείωτες ώρες πτήσης διάβασα διάφορες Ελληνικές εφημερίδες οι οποίες μου ξαναθύμισαν ότι ζω σε μία χώρα η οποία έχει αυτο-καταδικαστεί να ζει στην μιζέρια της.
Μία πατρίδα της οποίας οι ιθαγενείς κάτοικοι βοηθούμε (ηθελημένα / άθελα) την κεντρική εξουσία και τους κόλακες της να κλέβουν, να ρημάζουν, να μας ξευτελίζουν στο εξωτερικό, η πατρίδα μας να παραμένει σε μεγάλο βαθμό με βρόμικες πόλεις και με πάμπολλες κακοτεχνίες οι οποίες μας μιζεριάζουν.
Μία μιζέρια όμως που μας ξεθωριάζει.....και η οποία είναι βούτυρο στο ψωμί όλων όσων θέλουν να μας κατακρημνίσουν χωρίς την χρήση θανατηφόρων όπλων. Άλλωστε η πλούσια ιστορία μας, την οποία δεν έχουμε τα κότσια να την διαβάσουμε και να μάθουμε από τα λάθη μας, έχει παρόμοια παραδείγματα. Αν όντως αγαπάμε την πατρίδα μας, αν όντως θέλουμε να παραδώσουμε καλύτερη πατρίδα στην νεολαία μας, ας θυμηθούμε για παράδειγμα τα Δεκεμβριανά του 1944 όταν η τότε ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου (τυχαίο?) δέχτηκε ξένα στρατεύματα (Εγγλέζοι και Ινδοί) να σκοτώνουν στην μάχη της Αθήνας πάρα πολλούς Έλληνες.
Το πρόσχημα και τότε παρόμοιο με το σημερινό. Να μπει σε τάξη η Ελλάδα. Λες και δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι δεν είχαν άλλον τρόπο συνεννόησης, παρά μόνο τον εμφύλιο και τα όπλα.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου, έπεσε στα χέρια μου ένας μουσικός δίσκος αφιερωμένος στον Μάκη Χατζιδάκι. Το όνομα του δίσκου, οδός ονείρων. Διαβάζοντας τους στοίχους και ακούγοντας την υπέροχη μουσική, αυτομάτως κατάλαβα ότι αυτό είναι που μας λείπει. Μας λείπουν τα όνειρα, μας λείπουν οι φωτισμένοι άνθρωποι οι οποίοι θα μπορέσουν να ξαγρυπνήσουν για να μαζέψουν, να φυλάξουν και να μας ξαναδώσουν τα καινούρια όνειρα που θα γεννηθούν, που εμείς οι ίδιοι θα γεννήσουμε.
Μάκης Χατζιδάκις, ένας άνθρωπος με πολλές ιδιαιτερότητες, αδυναμίες αλλά και με τρομερά χαρίσματα. Άραγε, ποιός ειλικρινής άνθρωπος δεν έχει? Αυτός όμως ο Χατζιδάκις πέραν του ποιητικού και μουσικού χαρίσματος, είχε και ένα άλλο χάρισμα....κατάρα. Ήταν ειλικρινής, δεν έκρυβε τις απόψεις του, και το χειρότερο από όλα τις τεκμηρίωνε. Ξαγρυπνούσε για τα δικά μας όνειρα και τα έκανε ποίηση και μουσική. Ίσως και για αυτόν τον λόγο δεν ακούμε Χατζιδάκι από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
Άραγε τι ήταν η οδός ονείρων όταν κάποτε ο Έλληνας ονειρευόταν?
Ήταν ένας δρόμος ο οποίος δεν ξεχώριζε, ήταν σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας. Ίσως ο δρόμος που κατοικούσαν οι τότε Έλληνες. Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα και απέραντα ευγενικός. Είχε πολύ χώμα, αλλά πολύ χρώμα, γεμάτος με παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες, αλλά και πολύ σιωπή. Όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό μα και αβάσταχτο ουρανό. Σε αυτούς τους δρόμους γεννήθηκαν και πέθαναν τα όνειρα των παιδιών ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους ενώθηκε με το νυχτερινό ανοιξιάτικο αεράκι κάποιων φωτισμένων ανθρώπων. Όταν τις νύχτες που δεν τους έπιανε ο ύπνος αυτοί ονειρεύονταν και τραγουδούσαν......
Τότε κάθε κήπος είχε φωλιά για τα πουλιά, κάθε δρόμος είχε μία καρδιά για τα παιδιά.
Τότε κάθε σπίτι έκρυβε αγάπη στην σιωπή, μια σιωπή που την έσπαγε η ποίηση κάποιων φωτισμένων.
Μα τώρα το παιδί έχει την αγάπη για ντροπή. Τώρα οι φωτισμένοι είναι άφαντοι και περιθωριακοί. Τους λένε τρελούς. Τώρα κάποιοι λένε όχι στους πολλούς και τα βάζουν με τους τρελούς. Τώρα μας λένε κράτα το στόμα σου κλειστό, κράτα για σένα το σωστό και άσε εμάς να γλεντούμε κατά το δοκούν.
Πλέον η γειτονιά είναι κλουβί, κανείς δεν ζει αληθινά αυτό που θα ήθελε να ζει.
Γιατί το όνειρο είναι μία στιγμή, κι όλες οι άλλες οι στιγμές, χείμαρρος απελπισίας, γιατί κανείς δεν ξαγρυπνά για να το τραγουδήσει.
Μέσα σε αυτήν την γειτονιά γεννιόμαστε πλέον, ζούμε και πεθαίνουμε.
Μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας
Για κοιτάξτε όλοι όμως το κλουβί, ίσως είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την Ελληνική καρδιά μας, καρδιάς όμως που πάντα έχει αγάπη, και που δεν μπορεί, δεν πρέπει να χωρέσει σε αυτό το κλουβί που μας διατάσσουν να κλειστούμε.
Εδώ τελειώνει η δική μου εξομολόγηση για την οδό ονείρων. Δεν πρέπει όμως να τελειώσουν τα όνειρά μας. Μέσα από τον εκκωφαντικό ήχο της βραδινής σιωπής πρέπει να ξανα τραγουδήσουμε τα όνειρά μας. Πρέπει να παραμείνουμε αθεράπευτα πιστοί σε αυτόν τον δρόμο, να ξαγρυπνήσουμε ως το πρωί για να μαζέψουμε τα καινούρια μας όνειρα, να τα φυλάξουμε και να τα ξαναδώσουμε για να γίνουν πάλι μουσική.
Σίγουρα κανείς δεν θα μας θυμάται για τις κρυφές μας σκέψεις...Σίγουρα θα μας θυμούνται ως εφιάλτες οι επόμενες γενιές αν δεν ξανα τραγουδήσουμε τα όνειρά μας.
Το απόγευμα της 15ης Ιουνίου του 1994, ο Μάνος Χατζιδάκις άρχισε το ταξείδι του προς τα άστρα έχοντας τραγουδήσει τις κρυφές του σκέψεις αλλά και τα όνειρά μας....Εμείς θα τα καταφέρουμε άραγε?
Μετά τιμής
Τάσος Ι. Καμπάς
Αρχιπλοίαρχος Εμπορικού Ναυτικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου