Ο εκδότης του μακροβιότερου περιοδικού ευρείας κυκλοφορίας στην Ελλάδα, «4Τροχοί», ένα χρόνο πριν το περιοδικό συμπληρώσει 40 χρόνια ζωής (ήταν Οκτώβριος του 1970, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος), μιλάει στο «newstime.gr» για τα 50 χρόνια της διαδρομής του στην δημοσιογραφία, την αγάπη του για τα αεροπλάνα και τα αυτοκίνητα αλλά και τις δύσκολες περιπέτειες που έζησε και συνεχίζει να ζει τα τελευταία χρόνια. Τον συναντήσαμε στο γραφείο του στο Κορωπί στο οποίο στεγάζονται τώρα οι Τεχνικές Εκδόσεις. Η εταιρεία του ιδρύθηκε το 1969 και κυκλοφόρησε ιστορικά περιοδικά. Μεταξύ άλλων τα: «ΗΧΟΣ & Hi-Fi», «ΠΤΗΣΗ & Διάστημα», «2ΤΡΟΧΟΙ», «ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ», «ΓΕΥΣΗ». Οργισμένος και ειλικρινής, με ένα tattoo στον δεξί καρπό και τα μαλλιά πιασμένα πίσω, ο Κώστας Καββαθάς μοιάζει έτοιμος για μάχη. Σαν Ινδιάνος που πασχίζει να υπερασπισθεί ένα κόσμο χαμένο από καιρό. Για όσους τον παρακολουθούν χρόνια μέσα από τις σελίδες των «4τροχών» είναι κάτι σαν μυθιστορηματικός ήρωας. Η συνέντευξη - εξομολόγηση, που ακολουθεί, φωτίζει πολλά από τα ερωτηματικά που δημιούργησαν τα τελευταία κείμενά του.
Σας διαβάζω από τότε που ήμουν μαθητής του δημοτικού και σκέπτομαι ότι εγώ και πολλοί άλλοι μαθητές που διάβαζαν τους «4Τροχούς» θα είχαν πάρει καλύτερους βαθμούς αν δεν υπήρχατε εσείς να μας «διαφθείρετε». Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;
Νομίζω πως, κάθε άλλο παρά σας διέφθειρα. Από την πρώτη μέρα που βγήκε αυτό το περιοδικό, έγραφα ότι κανείς δεν μπορεί να θαυμάζει τις λαμαρίνες. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να σπουδάσει, να γίνει κάτι στη ζωή του για να μπορεί, τουλάχιστον, να τις σχεδιάζει και να τις κατασκευάζει. Άρα πώς σας διέφθειρα; Μήπως δεν καταλάβατε τι έλεγα;
Το «διαφθείρετε» ήταν απόπειρα για χιούμορ. Εννοούσα ακριβώς το αντίθετο: ότι πλουτίσατε τις γνώσεις μας και κινητοποιήσατε την περιέργεια μας. Το περιοδικό έφτιαξε έναν κόσμο μέσα από τα συμφραζόμενα του αυτοκινήτου και συνδέθηκε με τη ζωή μας. Εγώ αισθάνομαι ότι συνεισφέρατε στην πολιτιστική μας ωρίμανση, άσχετα αν ο απολογισμός στην καθημερινή μας ζωή παραμένει αρνητικός.
Ξαναλέω, ότι το αυτοκίνητο είναι δικαιολογία. Τι είναι τ’ αυτοκίνητο πέρα από ένα σωρό λαμαρίνες; Το έχω γράψει, πει, ρωτήσει. Είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος ή κάποιος στη δική ηλικία μου να θαυμάζει …λαμαρίνες; Το προϊόν των Κορεατών ή των Ιαπώνων; Πάντα έλεγα πως, όταν γράφω για τη Ferrari ή τα μονοθέσια της Formula 1 ή εκείνα που λάβαιναν μέρος στους αγώνες ταχύτητας ή στα ράλι, παρουσίαζα τη δουλειά νέων μηχανικών, ερευνητών, λαών ολόκληρων που έχουν στόχους, παιδεία και προχωρούν μπροστά. Οι χώρες που τα παράγουν τα πουλάνε στους υπανάπτυκτους, σ’ εκείνους που δεν είναι ικανοί να φτιάξουν ούτε οδοντογλυφίδες. Είναι ντροπή να δανειζόμαστε από ξένες τράπεζες για να αγοράζουμε τα «μπιχλιμπίδια» των άλλων. Ποτέ, όμως, δεν έγραψα ότι η χώρα μας θα μπορούσε να έχει αυτοκινητοβιομηχανία. Μία ενισχυμένη μορφή βιοτεχνίας, ίσως. Η Ελλάδα είναι χώρα της περιφέρειας, ένα κρατίδιο με περιορισμένες δυνατότητες. Θα μπορούσε, ίσως, να φτιάχνει ποδήλατα αντί να εισάγει τα εξαρτήματα απ’ τη Κίνα, την Ιαπωνία, τη Μαλαισία και άλλες χώρες, να τα συναρμολογεί και να λέει ότι είναι «made in Greece». Πάντα με χτυπούσαν με «κατανόηση» στον ωμό γιατί, με όσα έγραφα, κινδύνευε να χαλάσει η «σούπα» της μίζας και του χρηματισμού. Η εισαγωγή είναι εύκολο πράγμα. Η δημιουργία είναι υπόθεση σοβαρών χωρών και λαών. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις γι’ αυτή τη χυδαιότητα και η χώρα έφτασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Αν δεν με πιστεύετε δεν έχετε παρά να δείτε τα πρωτοσέλιδα...
Θυμάστε άλλη φορά τέτοιο αδιέξοδο, να μην υπάρχει ελπίδα;
Όχι. Ακόμη και στο πραξικόπημα του ’67, που μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει -μια και θύμιζε κωμωδία του αμερικανικού κινηματογράφου. Κάτι ανάμεσα στο «Τρίο Στούτζες» και στο «Keystone Cops». Κάποια ανύπαρκτα πρόσωπα βγήκαν μία νύχτα στους δρόμους και ο λαός, εκτός από λίγες εκατοντάδες, πήγε να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο –για να μη πω κάτι χειρότερο. Κάποιοι πήραν αντιπαροχή και χτίσανε. Με ρωτάνε αν ήμουν αντιστασιακός… Η όποια αντίσταση φαίνεται στη δουλειά μου και στον τρόπο που ζω. Όσο αφορά το σημερινό αδιέξοδο ναι, έχω ζήσει άσχημες εποχές. Στον Εμφύλιο το σπίτι μας βομβαρδίστηκε απ’ τους Άγγλους, έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν από πείνα, όταν με τον πατέρα περπατούσα προς το γραφείο του στην οδό Λεωχάρους. Τα θυμάμαι όλα αυτά, αλλά τέτοια κατάρρευση, όπως είναι αυτή των τελευταίων ετών, δεν έχω ξαναζήσει. Όταν σε μία χώρα που δεν παράγει τίποτα και ζει με Πακέτα Ντελόρ και ΚΠΣ βλέπουμε περισσότερες Mercedes ανά κάτοικο απ’ό,τι στη Γερμανία και στην Ελβετία το γεγονός είναι χειρότερο απ’ την πείνα και τον πόλεμο.
Οι «4Τροχοί» είναι περιοδικό που άνθισε σε μια εποχή που υπήρχαν όνειρα και αυταπάτες, παραλίες χωρίς πλαστικές ξαπλώστρες και ελεύθεροι χώροι στις πόλεις. Σήμερα, έχετε να κάτι πείτε στους οδηγούς των SUV και των Cayenne και παρκάρουν στα στενά του Κολωνακίου;
Βεβαίως. Αυτό που γράφουν τα αυτοκόλλητα: «Είμαι γάιδαρος και παρκάρω όπου βρω». Πρόκειται για μια κατηγορία ανθρώπων που δεν ξέρω πώς να αποκαλέσω. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Όταν βλέπεις στα χωριά των Μεσογείων τόσα Cayenne, Mercedes, και «τζιπούρες» με φιμέ κρύσταλλα, με κινητήρες 5 και 6 λίτρα, και παρατηρείς τις αγριόφατσες που τα οδηγούν -μια και με τίποτε δεν μπορώ να τους αποκαλέσω «πρόσωπα»- σκέπτεσαι πως, πάει τέλειωσε. Θα μου πεις. Ρε Καββαθά, τα γράφεις, κάνεις κριτική και μπράβο αλλά, ο καθένας μπορεί να το κάνει. Δεν κάνω μόνο κριτική αλλά ενεργώ. Θα αναφέρω ένα (από δεκάδες) παραδείγματα για το πώς «έφαγα πόρτα». Αν θυμάστε, οι «4Τροχοί» οργάνωσαν ένα χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς -στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα- ένα αγώνα από την Αθήνα στην Αρχαία Ολυμπία στον οποίο συμμετείχαν οχήματα που είχαν σχεδιάσει παιδιά πανεπιστημίων από όλο τον κόσμο. Πήγαν από την Ακρόπολη στην Ολυμπία και πίσω με το φως του ήλιου. Το ξέρετε εσείς, το ξέρουν και άλλοι 50 άνθρωποι. Το τι σνομπάρισμα, τι λέξη να χρησιμοποιήσω, τι αδιαφορία, τι ειρωνεία εισέπραξα γι' αυτό το πράγμα δεν περιγράφεται… Αυτό και μόνο απαντάει σε όλα αυτά που με ρωτάτε.
Επιμένω, όμως, στην ερώτηση γιατί έχετε συνδεθεί με περισσότερες από μια γενιές, σε μια εποχή που η αγάπη για το αυτοκίνητο εξέφραζε την ανάγκη για ελευθερία, τον ανοιχτό δρόμο, το ταξίδι, την ανάγκη να είναι κανείς αντισυμβατικός -ακόμη και έξω από το σύστημα. Τα συμφραζόμενα ήταν τότε σαφή, είχε δημιουργηθεί μια κοινότητα ανάμεσα σε εσάς που τα γράφατε και αυτούς που τα διάβαζαν. Σήμερα με τι συνδέεται το αυτοκίνητο;
Με τίποτα -και στα κείμενά μου, θα το έχετε διαπιστώσει. Ούτε αγώνες δεν γίνονται πια στην Ελλάδα. Θα ήθελα να εκφράσω την εποχή μετά τους «4Τ» μέσα από ένα μέσο που θα έβλεπε τα πράγματα που έρχονται στις μεταφορές, στο περιβάλλον, στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τη ζωή και τις μετα-ανθρώπινες κοινωνίες. Δεν είναι, πλέον, δυνατόν σε μια πόλη 4,5 εκατομμυρίων να κυκλοφορούν 3,5 εκατομμύρια αυτοκίνητα! Είναι μη ηθικό, για να μην πω κάτι πιο βαρύ. Υπάρχουν λύσεις; Φυσικά υπάρχουν. Τις ακούνε; Όχι. Γιατί τα συμφέροντα των εισαγωγέων, των εμπόρων είναι τόσο μεγάλα και το μυαλό του «αρμόδιου» τόσο μικρό που όλα αυτά δεν οδηγούν πουθενά. Για να αλλάξει η εικόνα, χρειάζονται νέοι που σκέπτονται, που είναι προβληματισμένοι, θυμωμένοι, οργισμένοι με τα σκουπίδια. Είναι πολλοί, αλλά όχι αρκετοί για να δημιουργήσουν την κρίσιμη μάζα που θα αλλάξει το σύστημα. Έχει καταστραφεί ο ιστός, το πλέγμα που κάποτε αποκαλούσαμε κοινωνία. Δεν υπάρχει πια, είναι σάπιο. Επομένως, τι να πεις; Τι να γράψεις; Για ποιους;
Γιατί τόση απελπισία;
Θα το ξαναπώ. Πόσα είναι τα νέα παιδιά και οι νέοι άνθρωπου που έχουν μάθει τη γλώσσα τους; Πέστε μου εσείς. Κάνουμε ένα πείραμα; Πάμε σε μερικές πόλεις της Ελλάδος να δούμε πόσοι είναι οι πραγματικά μορφωμένοι και οι πραγματικά πολιτισμένοι άνθρωποι. Πάμε στην Τρίπολη, στη Καλαμάτα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κοζάνη. Και όταν λέω πραγματικά μορφωμένοι..
Δεν εννοείτε πόσα πτυχία έχουν…
Προς Θεού. Δεν εννοώ πολιτισμό το ανασηκωμένο δαχτυλάκι της κυρίας Δικαστή όταν πίνει το τσάι, ούτε θεωρώ πολιτισμένο τον τύπο που κυκλοφορεί BMW Χ5. Εννοώ τους ανθρώπους που δεν καταστρέφουν, δεν ρυπαίνουν, που σκέπτονται τον άλλο, νοιάζονται για το τι θα γίνει στην πατρίδα τους και στις άλλες πατρίδες. Πόσοι νομίζετε ότι είναι;
Υπάρχει άλλο περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας στην Ελλάδα που να μπορεί κάποιος να το βρει σε όλα τα περίπτερα, σε οποιαδήποτε πόλη ή χωριό, που να έχει φτάσει τα 40 χρόνια;
Νομίζω ότι οι «4Τροχοί» είναι το αρχαιότερο ελληνικό. Μπορεί να κάνω λάθος και να υπάρχει κάποιο φιλολογικό περιοδικό. Και δεν οι μόνο οι «4Τροχοί». Είναι ο «ΗΧΟΣ» με 35 χρόνια, η «ΠΤΗΣΗ» με 30, οι 2ΤΡΟΧΟΙ με 37…
Πολύς κόσμος αναρωτιέται: Οι «4τροχοί» είναι του Καββαθά ή του Λυμπέρη;
Όσο ζει ο Καββαθάς, είναι του Καββαθά. Όσο ζω, κανείς και τίποτα δεν «ακουμπάει» τους «4Τροχούς», ούτε ο Λυμπέρης, ούτε ο Μπαρμπέρης…. Αν κανείς απλώσει χέρι στην ιστορία των «4Τροχών» και των Τεχνικών Εκδόσεων, αν θίξει τις δημοσιογραφικές αρχές για τις οποίες συζητάμε, το επόμενο δευτερόλεπτο, δεν θα φύγω από τη σκηνή, θα φύγω και θα συνεχίσω μέχρι μία μέρα πριν πεθάνω. Όπως έκαναν οι παλιοί μου δάσκαλοι.
Υπάρχει τρόπος, επειδή όσοι διαβάζουμε τα editorial σας καταλαβαίνουμε ότι αντιμετωπίζετε σοβαρή οικονομική και νομική περιπέτεια, να απαλλαγείτε από όλο αυτό το πράγμα που έχει στοιχειώσει τη ζωή σας; Κάποια στιγμή σε ένα, δύο, τρία χρόνια και να συνεχίσετε απερίσπαστος αυτό που ξέρετε να κάνετε;
Δεν νομίζω ότι έχω τρία χρόνια λόγω ηλικίας, αλλά αν ήμουν σε μια χώρα, η οποία δεν έτρωγε τα παιδιά της θα είχα ήδη απαλλαγεί.
Τι συνέβη. Μπορείτε να μας πείτε;
Πολύ απλό. Έκανα στη ζωή μου δέκα πράγματα. Εννέα καλά, αν όχι σωστά, και ένα λάθος, Το λάθος αυτό στοίχισε όλα τα προηγούμενα. Κάναμε το 2000 μια συνεργασία με κάποιους. Φτιάξαμε ένα λιθογραφείο στο οποίο οι Τεχνικές Εκδόσεις είχαν το 40%. Αυτοί που το διαχειρίζονταν το οδήγησαν στην καταστροφή. Η καταστροφή συμπαρέσυρε τις Τεχνικές εκδόσεις και εμένα, γιατί είχα κάνει το λάθος να εγγυηθώ για την επένδυση με την εταιρία μου και προσωπικά. Η ζημιά ήταν πάνω από 20 εκατ. ευρώ. Αναγκάστηκα να πληρώσω στις τράπεζες γύρω στα 7,5 με 8 εκατ. ευρώ πουλώντας το πατρικό μου σπίτι, το κτίριο των 4.500 χιλιάδων μέτρων που είχαμε φτιάξει στον Υμηττό με μηδέν δανεισμό, τα 130 στρέμματα που είχαμε στη Ριτσώνα για να φτιάξουμε το Κέντρο Οδικής Ασφάλειας, τον Ρ/Σ «Εν Λευκώ» και το 33,3% της εταιρείας. Και ακόμα με κυνηγάνε επειδή ήμουν μη εκτελεστικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου, πρόεδρος επί τιμή. Με κυνηγάει το κράτος ως συνυπεύθυνο για την κλοπή -κι αυτό γιατί είμαι ο ορατός στόχος και με εμένα έχουν «λυσσάξει». Με μία εταιρία (τις Τεχνικές Εκδόσεις εννοώ) που, από το 1972 που έγινε ανώνυμη μέχρι πέρυσι, έχει πληρώσει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, χωρίς ούτε μια ώρα καθυστέρηση, πάνω από 23 εκατ. ευρώ.
Λύση πώς μπορεί να υπάρξει;
Αν λειτουργούσε αυτός ο οίκος ανοχής, θα στήριζε εκείνους που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Θα έπρεπε να τους έχει καλέσει και να τους έχει δώσει ένα «χαρτί», να το βάλουν στον τοίχο του γραφείου τους, με το οποίο να τους τιμάει επειδή δεν είναι λωποδύτες, κλέφτες. Επειδή έκαναν κάτι και για τη χώρα τους αντί να τους κυνηγάει, όπως εμένα. Τώρα «φιλάω κατουρημένες ποδιές» για να πείσω τους δικαστές που με καλούν κάθε 15 μέρες σαν κατηγορούμενο, ότι δεν είμαι… κλέφτης. Δεν γίνεται τίποτα. Με έχουν «αρπάξει» τα γρανάζια του πράγματος που αποκαλείται ελληνικό κράτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου