"Ηταν ένα αξέχαστο βράδυ για την Ελλάδα στις 23 Ιουλίου 1974 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας μετά την ανατροπή της δικτατοριας. Ο Καραμανλής κατόρθωσε σε μικρό χρονικό διάστημα να ανοίξει τον δρομο προς την κοινοβουλευτικη δημοκρατια και...
λίγα χρονια αργότερα να την καταστήσει ισχυρή στην Ελλάδα. Παράλληλα πήρε την χώρα από το χέρι και την οδήγησε στην πάλαι ποτέ Ευρωπαική Κοινότητα. Αποφασιστικός, αφοσιωμένος, με έντονη αίσθηση καθήκοντος έφτιαξε μια Συγχρονη Ελλάδα που ακόμα και σήμερα είναι κατά πολύ όπως την διαμόρφωσε. Με το γνωστό ρητό του «Στην Ελλάδα δεν αρκει να κουρδίζεις το ρολόι σου. Πρέπει να σπρώχνεις τους δείκτες με τα δάκτυλά σου» έγινε σε άλλους πολύ αγαπητός, ενώ σε άλλους μισητός. Είχε όμως το σεβασμό όλων. Ενας αληθινός ηγέτης.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1981 την διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε ο πρώτος σοσιαλιστης πρωθυπουργος στην Ελλάδα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πανέξυπνος πολιτικός που από πολλούς κατηγορήθηκε ως αριστερός δημαγωγός, ενώ από άλλους υμνήθηκε ως σωτήρας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με ενεργή δράση στα Βαλκάνια και Μέση ανατολή, ανέδειξε την χωρα διεθνώς. Σαν δεινός ρήτορας που ήταν, είχε μια «μυστικιστική σχέση» με το λαό καθώς είχε μαγέψει ένα μεγάλο μέρος του όπως μόνο λίγοι άλλοι. Με την γνωστή του ατάκα « Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» έγινε σε άλλους πολύ αγαπητός, ενώ σε άλλους μισητός. Είχε όμως το σεβασμό όλων. Ενας αληθινός ηγέτης.
Αληθινοί ηγέτες πέρασαν πολλοί. Από τον Μεγα Αλέξανδρο εως τον Κ.Καραμανλή και τον Α.Παπανδρέου πολλοί χάραξαν το στίγμα τους στην ιστορία της χώρας με ανεξίτηλο μελάνι. Ανθρωποι που μαγεψαν τον κόσμο, που συνάρπασαν τα πλήθη, που ενέπνευσαν τους δίπλα και απέκτησαν τον σεβασμό των απέναντι. Κάπου όμως η συνταγή χάθηκε. Η παραγωγή των αληθινών ηγετών σταμάτησε ξαφνικά. Εμφανίστηκε το νέο μοντέλο τους, ίσως πιο προηγμένο (?), ίσως από επιταγή των καιρών: οι Διαχειριστές.
Οι χαρισματικοί ηγέτες έδωσαν τη θέση τους στους ικανούς και ανίκανους διαχειριστές. Το όραμα έδωσε τη θέση του στην δυναμική λογιστική. Η μαγεία του «λόγου του μπαλκονιού» έδωσε στη θέση της στο μοντέρνο (πανάθεμά το) στημένο debate των 6 ή 2 ή 32 αρχηγών και οπλαρχηγών. Κάποτε τα στελέχη των κομμάτων μίλαγαν στον αρχηγό τους στο πληθυντικό πρόσωπο, από σεβασμό. Σήμερα ψάχνουν να βρούνε την κατάλληλη στιγμή να ορμήξουν στις σάρκες του για να βουτήξουν την καρέκλα του. Ο σεβασμός χάθηκε και μαζί του χάθηκε και η μαγεία…
Είναι φυσιολογική η έλλειψη ηγετών καθώς δεν υφίστανται πλέον οι κατάλληλες ιστορικές συνθήκες που θα ήταν ικανές να αναδείξουν τέτοιες φυσιογνωμίες? Είναι τόσο πιεστικά τα προβλήματα σήμερα και τόσο κοσμοϊστορικές οι ανακατατάξεις που συντελούνται σε οικονομικό, κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο που εμποδίζουν στην εμφάνιση ηγετών? Φταίει άραγε η διάθεση των οικονομικών παραγόντων να ελέγξουν απόλυτα τους αντιπροσώπους των λαών ή μήπως ευθύνεται η κυριαρχία της τηλεόρασης και η εγκαθίδρυση ενός νέου τύπου δημοκρατίας, της «τηλεοπτικής»;
Σε δύσκολες περιόδους, όπως σήμερα, οι λαοί έχουν την τάση να συσπειρώνονται στην ηγεσία τους . Τοπίο ιδανικό για την εμφάνιση ηγετών με όραμα και σχέδιο για το μέλλον. Ηγέτες που θα μπορούσαν με απλές κινήσεις να οδηγήσουν στην αφάνεια τους σημερινούς διαχειριστές που δεν αποτελούν παρά δημιουργήματα της μικρής οθόνης και των δημόσιων σχέσεων.
Κι εμείς?
Εμείς ψάχνουμε την έμπνευση, θέλουμε πίσω τη μαγεία, ανυπομονούμε να σεβαστούμε και να εμπιστευτούμε. Μέχρι τότε θα αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ του ενός και του άλλου κόμματος ή θα μένουμε σταθεροί σε κάποιο, απλά και μόνο λόγω των αναμνήσεων μας.…"
http://makiaveli-mandragoras.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου