Stage στη Φρίκη-Απάντηση στο protagon.gr

Θα πρέπει να τονιστεί οτι αυτά τα παιδιά των stage τα εκμεταλεύτηκαν όλοι αυτοί που τους ψήφισε η μισή σχεδόν Ελλάδα, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων δεν ψήφισε κανέναν τους. Ανήκω σε αυτό το 30%. Να λοιπόν γιατί δεν τους ψήφισα. Το θέμα όμως είναι οτι επάνω σε αυτά τα παιδιά το κράτος ΑΣΕΛΓΗΣΕ. Το επίσης σπουδαίο είναι ότι αυτά τα παιδιά απέδωσαν γιατί πολύ απλά δεν είχαν του δημόσιου (τεμπέλη) υπαλλήλου την νοοτροπία. Οφείλω πολλά ως πολίτης σε κάποια παιδιά των stage για την πολύ καλή τους απόδοση. Τα stage, στον δικό μου τομέα, εμπορική ναυτιλία (ποντοπόρα πλοία) δουλεύουν σωστά. Ξέρετε γιατί? Γιατί δεν υπάεχει κομματισμός, και γιατί το επάγγελμα προσφέρει πρωτογεννές έργο άρα άμμεσο κέρδος. Πρέπει να ξαναφέρουμε στην επιφάνεια επαγγέλματα που αποφέρουν πρωτογεννές έργο στην χώρα μας. Πόσους άραγε υπαλλήλους μπορεί να χωρέσει η Ελλάδα? Κάπως έτσι έκαναν και στην Ολυμπιακή. Βέβαια, αυτό που έκαναν με τις άμεσες στην ουσία απολύσεις, είναι απάνθρωπο και λεφτά μπορούν να βρούν και αλλού. Βλέπετε για παράδειγμα αυτά που ξοδεύει η ΕΡΤ, τα λεφτά για JEEP που θα σκορπούσαν οι κρατικές υπηρεσίες αρμόδιες για θέματα ΓΕΩΡΓΙΑΣ και ΑΓΡΟΤΗ, αυτά που τρώνε σε μίζες, οι παχουλοί μισθοί των βουλευτών που δεν αποδέχονται να τους μειωθεί ο μισθός κατα 700 ευρώ τον μήνα, και άλλα πολλά. Το κράτος να τσακιστεί και να φέρει επενδυτές στην Ελλάδα, να δημιουργηθούν επιχειρηματικές εταιρίες όχι μόνο στην ΑΤΤΙΚΗ αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μέχρι και η Τουρκία το κάνει αυτό. Εμείς τίποτα? Επαναλαμβάνω το πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι δεν δίδει λύσεις. Εν κατακλείδι, ήταν άδικο και απάνθρωπο αυτό που έγινε. Δημιουργεί εσωτερικές διαμάχες και έχθρες μεταξύ ΕΛΛΗΝΩΝ. Μα καλά, ως πότε θα ζούμε έτσι? Μετά τιμής Τάσος Ι. Καμπάς http://capttassos.blogspot.com/ Αρχιπλοίαρχος ΕΝ
26/10/2009
της Μαρίας Χούκλη
Όπως και να το προφέρεις στη φρίκη σε «βγάζει». Αν το προφέρεις γαλλιστί, είναι όντως σαν μαθητεία στον εφιάλτη. Αν το προφέρεις αγγλιστί, περιγράφεις τη σκηνή όπου πρωταγωνιστεί η απανθρωπιά. Δεν ήθελαν πολλά. Το ελάχιστο του λίγου. Να αποκτήσουν μέλλον, να νιώσουν ασφαλείς, μια δουλειά έψαχναν για να ζήσουν. Ο,τι δηλαδή υπόσχονται Συντάγματα και Χάρτες Δικαιωμάτων. Δεν είχαν την πολυτέλεια να διαλέξουν. Μπήκαν όπως-όπως , με όποιο τρόπο κατέστη δυνατόν, πληρώνοντας μάλιστα ακριβά για το όνειρο . Και βρέθηκαν στο πουθενά: πόσοι είναι; 700, 800 μπορεί και 1000 -άγνωστος ο αριθμός τους. Δεν έχουν ονόματα οι stagier μας, μόνο ηλικία, φύλο, καταγωγή , τα απολύτως ορατά. Το όνομα δεν έχει σημασία, δεν μας ενδιαφέρει, εδώ που τα λέμε ούτε αυτοί μας ενδιαφέρουν. Στήνουμε λίγο το αυτί όταν ακουστούν οι φωνές τους, όταν «εκραγούν» από τη σύνθλιψη της αξιοπρέπειας τους. Γιατί έχουν αξιοπρέπεια , ας οψεται η ανάγκη που τους έφερε μέχρι εδώ. Ακόμη και οι Γιατροί χωρίς Σύνορα έφτασαν στα όρια τους με όσα είδαν: άντρες, γυναίκες, ηλικιωμένοι και έφηβοι, ασυνόδευτοι ανήλικοι και παιδιά, μέσα σε ασφυκτικά γεμάτα κελιά. Υπάρχουν μόνο δύο τουαλέτες και ντουζιέρες για τα 100 μέχρι 250 άτομα που κρατούνται σε κάθε κελί. Οι άνθρωποι τρώνε τα γεύματά τους μέσα στα κελιά και δεν τους επιτρέπεται να βγαίνουν συχνά έξω στον προαύλιο χώρο. Θερίζουν οι γαστρεντερίτιδες και ο πυρετός. Στην Παγανή της Μυτιλήνης, στο κέντρο Υποδοχής (;)Μεταναστών και Προσφύγων , η ζωή κάνει stage στη φρίκη. Εκεί η μονιμότητα είναι τέλμα, ισοδυναμεί με φυλακή. (να, που οι λέξεις τουλάχιστον παίρνουν την εκδίκηση τους).