Και ξαφνικά, στον φετεινό χαιρετισμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, ανακαλύψαμε την ύπαρξη πολιτικού νεοπλουτισμού και τρυφηλότητας, η οποία, αντιγράφοντας από τον Σωκράτη (τον αρχαίο) συμπληρώνουμε ότι, όχι...
μόνο προκαλεί την κοινωνία, αλλά υπερβαίνει της σοφίας εκείνων που την επιδιώκουν. Με λίγα λόγια δεν τούς αξίζει.
Γιατί να είσαι σοφός πολιτικός άνδρας και γυναίκα και να στηρίζεσαι στα πλούτη της οικογενείας σου (με την καλή έννοια), προσφέροντας στον τόπο, τόσο με τις πολιτικές παρεμβάσεις σου, όσο και με δωρεές, να το (καλο)δεχθούμε. Αλλά να είσαι φτωχός και να πλουτίζεις μέσω της πολιτικής, ε, αυτό μάλλον παραπέμπει σε διαφθορά, διαπλοκή και μετατρέπει τα πολιτικά γραφεία σε γραφεία γενικών υποθέσεων.
Σήμερα, ο μισθός ενός υφυπουργού είναι σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με εκείνον του βουλευτή (συν τα έξοδα παραστάσεως, μετακινήσεις, διατροφή). Τού υπουργού είναι κάτι παραπάνω, του Πρωθυπουργού αντίστοιχα. Τίποτα το εξωφρενικό για τα υψηλά κλιμάκια. Οι αμοιβές κυμαίνονται περίπου στο ύψος εκείνων ενός ανώτερου στελέχους ενός τραπεζικού ομίλου, χωρίς τα μπόνους.
Άρα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η «τρυφηλή ζωή» δεν εξασφαλίζεται μέσω της θεσμικής έμμισθης σχέσης με την πολιτική. Κάτι άλλο γίνεται όταν βλέπει κανείς πολιτικούς να σωρεύουν ακίνητα στην πόλη και την εξοχή και βέβαια, πάντα σε θαυμαστές για τις ομορφιές τους περιοχές. Όχι όπου κι όπου. Σε νησιά υψηλού προφίλ, καλές περιοχές του κέντρου, ανερχόμενες περιοχές στα Μεσόγεια, κοσμικά ορεινά, κ.λπ.
Εκεί εξασκούνται στην τρυφηλότητα, αναμασώντας concepts εξουσίας και καλοπέρασης, εξυφαίνουν σενάρια εξελίξεων, μιλάνε με δημοσιογράφους και “δίνουν παραπολιτικά”, απολαμβάνουν τη βόλτα σε γραφικά σοκάκια, γυρνάνε με καθαρό βλέμμα στα φλας των φωτογράφων (σε κοσμικές περιστάσεις) και προκαλούν νεύματα αναγνώρισης από τους “απλούς πολίτες”.
Αυτό το δεύτερης διαλογής προφίλ με τις αντίστοιχες δράσεις απέχει εξοργιστικά πολύ από τις κρίσιμες ανάγκες της χώρας. Εξαλείφεται κάθε κοινωνική χρησιμότητα του πολιτικού προσώπου, ο οποίος καταντά να συνδέει την πολιτική, δηλαδή την ενασχόληση με τα κοινά, με σχήματα βιοπορισμού υψηλού επιπέδου. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με δύο ζητήματα: το πολιτικό χρήμα και τη λειτουργία του Κράτους. Απλά πράγματα.
Σήμερα η ευθύνη είναι του Κώστα Καραμανλή – ο οποίος, αν και, απ’ ότι φαίνεται προσωπικά αποκηρύσσει την τρυφηλή ζωή – την τελευταία πενταετία δεν έκανε και πολλά για να πατάξει το φαινόμενο. Με την ίδια – αν όχι περισσότερη – ταπεινότητα συμπεριφέρεται και ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτό έχουν να το λένε όσοι τον γνωρίζουν. Και το μέλλον θα δείξει. Αλλά τί ωφελεί;
Το θέμα δεν είναι η τρυφηλότητα των άλλων, αλλά τι κάνει ο ηγέτης για την ομάδα του που τον προδίδει καθημερινά. Πορευόμαστε και όπου μας βγάλει; Ψάχνουμε οπορτουνιστικά την τακτικιστική έξοδο από τις δυσκολίες και μετά βλέπουμε; Ή δεν τρέχει και τίποτα; Ή μήπως, τελικά, ο Ισοκράτης, όντως «το είχε» από παλιά όταν έλεγε ότι ο χαρακτήρας της κοινωνίας διαμορφώνεται σύμφωνα με τον χαρακτήρα των αρχόντων;
http://papagalomegalo.wordpress.com/
Share on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου