"Σημαία, σειμείο, σύμβολο..."

"Η σημαία είναι σύμβολο ενός έθνους κι όχι ενός λαού. Επίσης αφορά το συλλογικό μνημονικό των ανθρώπων που αποτελούν το έθνος κι όχι τον ατομικό προσανατολισμό του κάθε ενός ξεχωριστά. Αλλά ας το κάνουμε πιο λιανά με ένα παράδειγμα. Αν πάτε στην Ολανδία και πετύχετε δημόσια συγκέντρωση (πχ μια συναυλία) θα δείτε...

ακόμα και στη μέση του πεζόδρομου ανδρικές τουαλέτες όπου πάει ο κόσμος που κατουριέται να ανακουφιστεί. Στη μέση του δρόμου επεναλαμβάνω κατουράνε και δίπλα περνάνε άλλοι, και μαμάδες και γιαγιάδες και παιδιά, αγόρια κορίτσια κλπ. Ε, λοιπόν αυτή τη συνήθεια την περιέχει η σημαία τους. Έτσι γουστάρουν εκεί, έτσι αποφασίσανε, αν δεν σ΄αρέσει να πας αλλού. Αυτή η συνήθεια μαζί με πολλές άλλες είναι που συνθέτουν τον συλλογικό τους πολιτισμό, όπως κι εμάς άλλες διαφορετικές, λίγο ή πολύ συνήθειες.
Πάνω σ' αυτό το ύφασμα λοιπόν οι Έλληνες έχουμε ζωγραφίσει το κύμα, τον ήλιο, την πέτρα, τη φασολάδα, το φραπέ, τη δημοκρατία, τα όνειρα και τις ντροπές μας, μα πάνω απ' όλα ζωγραφίσαμε τις αξίες και τις μνήμες μας για να θυμόμαστε τους τριακόσιους που σταμάτησαν τους Πέρσες και τους χιλιάδες που χάσαμε στην Πίνδο. Να θυμόμαστε επίσης πως ο κόσμος δεν είναι πάντα καλοπροαίρετος, πως ακόμα και οι φίλοι μας οι Ιταλοί κάποια στιγμή ένοιωσαν τσαμπουκάδες όπως οι εξ' ανατολών μας. Το ίδιο και οι Βούλγαροι... ανατρέχοντας την ιστορία διαπιστώνουμε πως ακόμα και οι Αιγύπτιοι ορέχτηκαν αυτόν τον τόπο.
Προσωπικό πρόβλημα με το παιδί Αλβανικής καταγωγής δεν έχει κανείς, καλά να ΄ναι να δει καλύτερο κόσμο, όμως, το σύμβολο που θα κρατήσει είναι σύμβολο και της απάθειας των Αλβανών συνολικά. Όταν η γιαγιάδες και οι παπούδες μας φύτευαν τα κόκκαλά τους στην Πίνδο οι Αλβανοί κανάκευαν τη μεραρχία "Τζουλιάνι" και οι βούλγαροι γυάλιζαν τις μπότες της Βέρμαχτ. Κι έτσι όταν κοιτάζω τη σημαία αυτά θυμάμαι, κι όταν τη βλέπω σε χέρια που δεν καταλαβαίνουν τις ζωγραφιές πάνω της, μ' ενοχλεί.
Πέραν του ότι δεν επιτρέπεται με νόμο να την κρατά αλοδαπός. Αυτά για την Ελληνίδα σημαία."
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Share on Facebook

Αναρτήθηκε από troktikos στις 5:19 πμ