Σε μερικές ημέρες θα πρέπει όλοι μας να ψηφίσουμε, θα πρέπει με όσο μυαλό και παιδεία ο καθένας μας διαθέτει, να το χρησιμοποιήσουμε και να ψηφίσουμε τον καλύτερο υποψήφιο και τον καλύτερο συνδυασμό. Τι να σημαίνει όμως άραγε για τον κάθε ψηφοφόρο ο όρος ΚΑΛΟΣ και ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ;
Το διήμερο που μας πέρασε, στην περιοχή που μένω, Άνω Γλυφάδα-Πλατεία Καραΐσκάκη, είχαν έρθει διάφοροι υποψήφιοι για να μοιράσουν φυλλάδια και να μιλήσουν στους γονείς που πήγαν τα παιδιά τους στην παιδική χαρά να κάνουν κούνια. Ούτε και στις κούνιες δεν μας αφήνουν ήσυχους, λες και δεν έχουμε στα σπίτια μας ταχυδρομικά κουτιά για να μοιράσουν τα φυλλάδιά τους.
Ήρθαν να μας μιλήσουν σε μία πλατεία ανήμπορη να φιλοξενήσει τα παιδιά μας, αφού ήταν γεμάτη λάσπη και νερά. Ήρθαν στην πλατεία, και όλοι οι κόλακες, οι μικροαστοί έτρεξαν σαν τα κοτόπουλα. Όλα τα κοντινά πεζοδρόμια γέμισαν αυτοκίνητα, το πεζοδρόμια της πλατείας εξίσου. Εμείς οι γονείς με τα καροτσάκια, βγήκαμε στον δρόμο για να μπορούμε να περάσουμε. Όλοι οι κάδοι σκουπιδιών, οι κολώνες και οι πινακίδες γέμισαν με αφίσες. Τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι γέμισαν με χαρτιά σκουπίδια που πάνω τους είχαν το προσωπάκι διαφόρων ψηφοφόρων. Χαρτιά που φυσικά δεν είναι καν ανακυκλώσιμα. Ξάφνου η Γλυφάδα που όλοι τους αγαπάνε έγινε ΜΠΑΓΚΑΝΤΛΕΣ μετά από πλημμύρα.
Πως λοιπόν όσοι ψηφοφόροι έχουμε ακόμα την απαραίτητη παιδεία και την ορθή αίσθηση του καλώς πρέπει θα πάμε να τους ψηφίσουμε; Ο ίδιος ο τρόπος που κάνουν τον εκλογικό τους αγώνα είναι όχι μόνο λάθος αλλά αποδεικνύει το πως σκέφτονται, και το πόσο μας υπολογίζουν. Δεν έχουν καν το σθένος να συμβουλέψουν τους θιασώτες τους.
Σε μερικές ημέρες, την 15η Νοεμβρίου. είναι ημέρα μνήμης για τον τόσο άδικο και αναπάντεχο θάνατο της Μαλβίνα Κάραλη. Θα ήθελα λοιπόν να αφιερώσω σε όλους μας το κάτωθι, έτσι όπως ακριβώς το είχε γράψει η Μαλβίνα, μήπως και μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι, με πιο ποιοτικές απαιτήσεις. Να γίνουμε πάνω από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Δια χειρός Μαλβίνας: Οι μικροαστοί ...
Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί,
δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν,
γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία,
επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.
Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον
δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.
Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος.
Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια.
Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες,
ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι.
Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά,
αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει.
Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί "ένα ίσον κανένα". Ή τρία αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια.
Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες,
τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: "Πως ξέπεσες έτσι;"
Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια.
Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις.
Την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα που βρήκε την πεμπτουσία της στο πρόσωπο του προέδρου.
Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται.
Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται.
Ζητάει τα πάντα και δεν δίναι τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.
Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή
και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.
Ο Μικροαστός δεν θέλει μπλεξίματα.
Γι' αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι.
Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος.
Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς,
στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του
και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.
Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα,
μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου